1
Η
πρώτη μέρα του χρόνου ήταν μια απέραντη γαλάζια παγω-
νιά. Ο πυροβολισμός που ακούστηκε απ’ το μέρος της πο-
λυκατοικίας έσκισε τη μέρα στα δύο.
Έκανα βουτιά πίσω απ’ το πλησιέστερο αμάξι, πέφτοντας στο
έδαφος με δύναμη, γδέρνοντας τις παλάμες μου στο χαλίκι, το
πρόσωπό μου νοτισμένο από έναν ιδρώτα που δεν είχε καμία
σχέση με τον καιρό.
Κάθε πυροβολισμός πυροδοτείται από τον θυμό. Μα αυτός
ξεχείλιζε φονική οργή. Έσκισε τον ανέφελο ουρανό, μην αφήνοντας
μέσα μου χώρο παρά μόνο για άγριο, ακατέργαστο τρόμο. Για
κάμποσα λεπτά έμεινα τελείως ασάλευτος, πασχίζοντας ν’ ανα-
σάνω. Έπειτα ανασηκώθηκα, κολλώντας την πλάτη μου στο λα-
μπερό κίτρινο-μπλε αμάξωμα ενός οχήματος της Άμεσης Δράσης.
Η καρδιά μου σφυροκοπούσε, αλλά η αναπνοή μου είχε επανέλ-
θει στο φυσιολογικό.
Κοίταξα γύρω μου.
Ένοπλοι με αλεξίσφαιρες στολές βρίσκονταν ήδη επί ποδός,
με το βλέμμα καρφωμένο στην πολυκατοικία κάτω απ’ τα κρά-
νη μάχης τους, με τα μαύρα δερμάτινα γάντια τους σφιγμένα
γύρω από πολυβόλα. Ανάμεσά τους υπήρχαν γονατισμένοι έν-
στολοι αξιωματικοί της αστυνομίας και επιθεωρητές με πολιτικά
σαν εμένα. Όλοι μας παραμέναμε καλυμμένοι πίσω απ’ τα τε-
θωρακισμένα και τα περιπολικά. Πιστόλια εννέα χιλιοστών είχαν
αρχίσει να βγαίνουν αθόρυβα απ’ τις θήκες τους.
