Page 11 - Το κορίτσι που εξαφανίστηκε

Τ Ζ Ι Λ Ι Α Ν Φ Λ Ι Ν 20
μετά όμως ήταν τα πάντα. Ορκίστηκα ότι θα της τα επέστρεφα
με τόκο. Δεν ήθελα να είμαι ο άντρας που δανείζεται από τη
γυναίκα μου – φανταζόμουν τον πατέρα μου να μορφάζει στην
ιδέα και μόνο. Υπάρχουν πολλά είδη αντρών, η πιο απαξιωτική
του φράση, που δεν αποτελείωνε ποτέ: και εσύ είσαι το είδος
που δεν μου αρέσει.
Αλλά ήταν πράγματι μια πρακτική απόφαση, μια έξυπνη
επιχειρηματική κίνηση. Και εγώ και η Έιμι χρειαζόμασταν και-
νούργιες καριέρες – και η δική μου θα ήταν αυτή. Κάποτε θα
διάλεγε κι αυτή μία, μπορεί και όχι, αλλά εντωμεταξύ, είχαμε
ένα εισόδημα, χάρη στα τελευταία χρήματα από το καταπίστευ-
μά της. Όπως και το νεοπλουτίστικο σπίτι που νοίκιασα, έτσι
και το μπαρ ήταν ορόσημο στις παιδικές μου αναμνήσεις – ένα
μέρος όπου πηγαίνουν οι μεγάλοι και κάνουν πράγματα για
μεγάλους. Ίσως γι’ αυτό επέμενα τόσο να το αγοράσω από την
ώρα που έχασα τα προς το ζην. Είναι κάτι που μου θυμίζει ότι,
όπως και να ’χει, είμαι ένας ενήλικας, ένας χρήσιμος άνθρωπος,
ακόμα κι αν έχασα τη δουλειά που με έκανε όλα όσα ήμουν. Δεν
θα ξανακάνω το ίδιο λάθος: Οι πάλαι ποτέ άφθονοι γραφιάδες
των περιοδικών θα συνέχιζαν να αποδεκατίζονται – από το
ίντερνετ, από την ύφεση, από το αμερικανικό κοινό, που προτι-
μά να βλέπει τηλεόραση ή να παίζει βιντεοπαιχνίδια ή να ενημε-
ρώνει ηλεκτρονικά τους φίλους του ότι, ας πούμε, η βροχή είναι
χάλια! Αλλά δεν υπάρχει καμία εφαρμογή που να σε μεθάει με
μπέρμπον σε ένα δροσερό, σκοτεινό μπαρ, μια ζεστή μέρα. Ο
κόσμος πάντα θα θέλει ένα ποτό.
Το μπαρ μας είναι γωνιακό και η αισθητική του λίγο χύμα,
λίγο απ’ όλα. Το πιο δυνατό χαρακτηριστικό του είναι τα μασίφ
βικτοριανά ράφια για τα ποτά, από ξύλο βελανιδιάς, με τα σκαλι-
στά κεφάλια δράκων και πρόσωπα αγγέλων – εξαιρετική δουλειά
ιδίως γι’ αυτήν την εποχή που είναι τίγκα στη σκατένια πλαστι-
κούρα. Το μπαρ κατά τ’ άλλα είναι άθλιο, μια έκθεση των χειρό-
τερων αντικειμένων κάθε δεκαετίας: πάτωμα από λινόλαιο επο-
χής Αϊζενχάουερ, με τις άκρες του να γυρίζουν προς τα πάνω σαν