Τα παιδιά του Κάιν

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΪΝ 15 – κατά τη διατύπωσή του – σκορπάει κάθε τόσο το Κέντρο Κινηματογράφου σε μαλακίες που κανείς δεν πρόκειται να δει ούτως ή άλλως. Το χειρότερο είναι πως, σε αρκετές πε­ ριπτώσεις, ήταν αναγκασμένος να συμφωνεί μαζί του, κι ας μην το ’λεγε ποτέ φωναχτά. Τέλος πάντων, ήξερε τι θα το ’κανε. Θα το ’δινε σε κάποιον του αστυνομικού ή του ελεύθερου, όποιον έβρισκε εύκαιρο, να το σουλουπώσει. Πάει να πει, να το ξαναγράψει. Πάει να πει, να το κόψει και ν’ αρχίσει με την περιβόητη «τραγική κατάληξη». Ίσως γι’ αυτό να πείσμωσε τόσο. «Αν δεν υπο­ σχεθείς στον αναγνώστη σου μια τραγική κατάληξη, γιατί να κάτσει να το διαβάσει; Σ’ το χρωστάει;» Ίσως γι’ αυτό να έβαλε τα δυνατά του. «Άσ’ τα καλολογικά στοιχεία, αγοράκι μου. Αυτά είναι για τις εκθέσεις στο δημοτικό…» Ίσως επειδή κατά βάθος πίστευε πάντα πως ακόμα κι ο Καρατζαφέρης θα μπορούσε να διακρίνει ένα καλογραμμένο κομμάτι και να το σπλαχνιστεί. «Αυτά τα αδερφίστικα κράτα τα για κανένα περιοδικό· εδώ, αν δεν το ξέρεις, είμαστε εφημερίδα…» Ίσως γι’ αυτό να το παράκανε κιόλας στέλνοντας τετρακόσιες πε­ νήντα λέξεις. «Αυτό δεν είναι είδηση, είναι μυθιστόρημα…»