Τα παιδιά του Κάιν

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΪΝ 19 περί χάσματος γενεών κι εκείνος να μην μπορεί να πάρει τα μάτια του απ’ το άλλο χάσμα, εκείνο ανάμεσα στα στήθη της. Αυτό το χάσμα το γεφύρωσαν – γιατί όχι; Ήταν λίγο πιο ορμητικός απ’ όσο θα ’θελε εκείνη, λίγο πιο φιλότιμα παθιασμένος απ’ όσο χρειαζόταν. Κατά τα άλλα μια χαρά. Τι δουλειά έχει να χώνει τη μύτη του στα υπόλοιπα; Κι εκείνη γιατί του το επέτρεψε; Τι μπελάς, Θεέ μου! Ανούσιες συζη­ τήσεις για σινεμά στα άβολα, κακόγουστα σκαμπό του μπαρ – μέχρι εκεί μια χαρά! Εκείνη να του μιλάει για την Περιπέ- τεια κι εκείνος να παραμιλάει για το Μη αναστρέψιμος . Προτού συμβεί ό,τι ήταν να συμβεί! Ακόμα και τώρα ανατριχιάζει με τις προφητικές αμφι­ σημίες. Ανατριχιάζει στη σκέψη ότι έχει υποσχεθεί να του αφηγηθεί ολόκληρη την ιστορία τους, ότι είναι αναγκασμέ­ νη να γυρίσει πίσω, να θυμηθεί για να μπορέσει να εξηγήσει. Ας επιμένει εκείνος, με την ορμή του νεοφώτιστου, ότι το φλας μπακ είναι ένα βέκιο εργαλείο – αυτό του έμαθαν στο σεμινάριο. Αν είναι να το κάνει, άλλο τρόπο δεν έχει παρά να γυρίσει πίσω, στην αρχή. Στην αρχή αρχή. Σ’ εκείνο το σημείο που δεν προκύπτει αναγκαστικά από κάποιο άλλο, απ’ το οποίο όμως προέκυψε το επόμενο που οδήγησε στο μεθεπόμενο, και ούτω καθεξής, ως το αναπόφευκτο, ως το απροσδόκητο φινάλε. Το μη αναστρέψιμο.