11
Ο Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ Τ Η Σ Λ Ι Μ Ν Η Σ
σχεδόν πανομοιότυποι· μόνο οι λεκάνες διέφεραν. Μετά θυμή
θηκε ότι κάποιος της είχε πει να μην πιστεύει τίποτα απ’ αυτά
που διάβαζε στα αστυνομικά μυθιστορήματα. Αφού ο σκελετός
ήταν θαμμένος στην άμμο, δεν μπορούσε να δει τη λεκάνη· και
να μπορούσε να τη δει όμως, δεν θα καταλάβαινε τη διαφορά.
Καθώς το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει από το μεθύσι της
προηγούμενης νύχτας, αναγκάστηκε να καθίσει στην άμμο, δί
πλα στα οστά. Ήταν Κυριακή πρωί και πότε πότε περνούσε
κανένα αυτοκίνητο δίπλα από τη λίμνη. Φαντάστηκε ότι επρό
κειτο για οικογένειες που πήγαιναν την κυριακάτικη βόλτα τους
στο Χέρντισαρβικ και στο Σέλβογουρ. Αυτή ήταν μια δημοφιλής
και γραφική διαδρομή που διέσχιζε το πεδίο λάβας και τους
λόφους και, αφού περνούσε από τη λίμνη, κατηφόριζε προς τη
θάλασσα. Σκέφτηκε τις οικογένειες στα αυτοκίνητα. Ο δικός
της άντρας την είχε αφήσει όταν οι γιατροί απέκλεισαν κάθε
ενδεχόμενο να κάνουν μαζί παιδί. Εκείνος ξαναπαντρεύτηκε
πολύ σύντομα μετά το διαζύγιο και είχε πλέον δύο υπέροχα
παιδιά. Είχε βρει την ευτυχία.
Το μόνο που είχε βρει εκείνη ήταν έναν άντρα τον οποίο
γνώριζε ελάχιστα και που κοιμόταν στο κρεβάτι της με τις
κάλτσες. Όσο περνούσαν τα χρόνια, οι καλοί άντρες σπάνιζαν.
Οι περισσότεροι ήταν είτε διαζευγμένοι, όπως η ίδια, ή, χειρό
τερα ακόμα, δεν είχαν κάνει ποτέ τους σχέση.
Κοίταξε θλιμμένα τα οστά που ήταν μισοθαμμένα στην άμ
μο και της ήρθε να βάλει τα κλάματα.
Περίπου μία ώρα αργότερα είδε ένα περιπολικό να φτάνει
από την κατεύθυνση του Χάπναρφγερδουρ. Δεν έμοιαζε να βιά
ζεται· ακολουθούσε αργά την πορεία του δρόμου πλησιάζοντας
προς τη λίμνη. Ήταν Μάιος και ο ήλιος βρισκόταν ψηλά στον
ουρανό ρίχνοντας την αντανάκλασή του στη λεία επιφάνεια του
νερού. Η γυναίκα καθόταν στην άμμο και κοίταζε τον δρόμο.
