Ζώνη Σιωπής

10 T A N A F R E N C H τους τοίχους ολόγυρα γεμάτους μικρά σβολαράκια από χυμέ­ να μυαλά, και παρ’ όλα αυτά κοιμάμαι μια χαρά, αρκεί να γίνει η δουλειά. Ούτως ή άλλως, κάποιος πρέπει να την κάνει. Αν αυτός ο κάποιος είμαι εγώ, τουλάχιστον ας γίνει σωστά. Διότι ας ξεκαθαρίσουμε και κάτι ακόμα, μιας και το ’φερε η κουβέντα: είμαι πραγματικά καλός στη δουλειά μου. Εξακο­ λουθώ να το πιστεύω αυτό. Είμαι στο Ανθρωποκτονιών δέκα χρόνια, και τα τελευταία εφτά, από τότε που βρήκα τα πατή­ ματά μου, έχω το υψηλότερο ποσοστό λυμένων υποθέσεων. Φέτος έχω πέσει στη δεύτερη θέση, όμως στον τύπο που βρί­ σκεται στην πρώτη τύχανε μια σειρά από ευκολάκια, επεισόδια ενδοοικογενειακής βίας απ’ αυτά που ο ύποπτος σχεδόν περ­ νάει μόνος του τις χειροπέδες στους καρπούς του και σερβίρει τον εαυτό του στο πιάτο με σάλτσα μήλου. Εμένα μου έπεσαν τα δύσκολα, μαλακίες υποθέσεις με πρεζάκια που ποτέ δεν είδαν τίποτα και δεν ξέρουν τίποτα, και παρ’ όλα αυτά κατά­ φερα να σκοράρω. Αν ο διοικητής μας είχε μία, έστω και μία, αμφιβολία, θα μπορούσε να με βγάλει από την υπόθεση οποια­ δήποτε στιγμή ήθελε. Δεν το έκανε όμως. Ορίστε λοιπόν τι προσπαθώ να σου πω: στην υπόθεση αυτήν όλα έπρεπε να είχαν πάει σαν καλοκουρδισμένο ρολόι. Θα έπρεπε να είχε μπει στα εγχειρίδια ως φωτεινό παράδειγμα για το πώς να τα κάνεις όλα σωστά. Απ’ όλες τις απόψεις, αυτή θα έπρεπε να είναι η υπόθεση που ονειρεύεται κάθε ντετέκτιβ. Με το που έσκασε, ήξερα από τον ήχο της πως ήταν μεγάλη. Όλοι μας το καταλάβαμε. Η τυπική δολοφονία έρχεται απευθείας στην αίθουσα της ομάδας και πηγαίνει σε όποιον έχει βάρδια ή, αν λείπει, σε όποιον τύχει να βρίσκεται τριγύρω. Μόνο οι μεγά­ λες, οι ευαίσθητες, που χρειάζονται το κατάλληλο ζευγάρι χέρια,