Ζώνη Σιωπής

11 Ζ Ω Ν Η Σ Ι Ω Π Η Σ έρχονται μέσω του Μεγάλου, ώστε να μπορεί να επιλέξει τον άνθρωπό του. Έτσι, όταν ο αστυνόμος Ο’Κέλι έχωσε το κεφάλι του στην πόρτα της αίθουσας, με έδειξε γαβγίζοντας «Κένεντι, στο γραφείο μου» και εξαφανίστηκε, όλοι καταλάβαμε. Τράβηξα το σακάκι μου από την πλάτη της καρέκλας μου και το φόρεσα. Οι σφυγμοί μου είχαν ανέβει. Είχε περάσει καιρός, πολύς καιρός, από την τελευταία φορά που μια απ’ αυτές είχε βρεθεί στον δρόμο μου. «Μην πας πουθενά» είπα στον Ρίτσι, τον συνεργάτη μου. «Ωωωω!» έκανε ο Κουίγκλι από το γραφείο του παριστά­ νοντας τον τρομοκρατημένο, τρεμουλιάζοντας το τροφαντό του χέρι. «Βρέθηκε πάλι ο Καταπληκτικός στα σκατά; Δεν περί­ μενα ότι θα ερχόταν αυτή η μέρα». «Θα τρίβεις τα μάτια σου, παλικάρι μου». Βεβαιώθηκα ότι η γραβάτα μου ήταν ίσια. Ο Κουίγκλι είχε σκυλιάσει επειδή, κανονικά, ήταν η δική του σειρά ν’ αναλάβει υπόθεση. Αν δεν ήταν ένα άχρηστο κορ­ μί που απλώς έπιανε τόπο, ο Ο’Κέλι ίσως και να την είχε αναθέσει σ’ εκείνον. «Τι έκανες;» «Πήδηξα την αδερφή σου. Χρειάστηκε να καλύψω την ασχη­ μόφατσά της με χάρτινη σακούλα για να μην τη βλέπω». Τα παιδιά γέλασαν ειρωνικά, πράγμα που έκανε τον Κουί­ γκλι να σουφρώσει τα χείλη του σαν γριά. «Δεν είναι αστείο αυτό». «Η αλήθεια πονάει;» Ο Ρίτσι, με το στόμα ανοιχτό, κυριολεκτικά έβραζε από περιέργεια στην καρέκλα του. Έβγαλα τη χτένα από την τσέπη μου και την πέρασα στα γρήγορα από τα μαλλιά μου. «Καλός είμαι;» «Κωλογλείφτη» πέταξε ο Κουίγκλι μουτρωμένος. Τον αγνόησα.