Το μυστήριο του μαύρου αλόγου (Σέρλοκ Χολμς, ο μεγάλος ντετέκτιβ)

15 Κοιτάζει έξω από το παράθυρο καθώς του απα- ντώ: «Αυτό εξαρτάται, φυσικά, από τον άνθρωπο. Ο καθένας έχει τις δικές του αντοχές. Αλλά ύστερα από μια νύχτα αγρύπνιας είναι φανερά τα πρώτα σημάδια της εξάντλησης. Νομίζω…». «Δύο!» με διακόπτει με σιγανή φωνή. Τον κοιτά- ζω ξαφνιασμένος. «Τι πράγμα; Δύο μέρες και δύο νύχτες είστε ξάγρυπνος, Χολμς;» ρωτάω ανήσυχος. Με κοιτάζει με κόκκινα, κουρα- σμένα μάτια και κουνάει καταφατι- κά το κεφάλι. Τραβάωμια καρέκλα κοντά στην πολυθρόνα του. Μετά παίρνω το κρύο χέρι του στο δικό μου και λέω σοβαρά: «Πρέπει να κοιμηθείτε τώρα αμέσως, Χολμς!». «Μα δεν μπορώ» μου απαντάει. Και μου δείχνει από το παράθυρο έξω, τον δρόμο. «Πρέπει να ’χω τον νου μου, να προσέχω συνέχεια». «Τι πράγμα;» ρωτάω. «Τι είναι αυτό που δε σας αφήνει να κοιμηθείτε;»