Το μυστήριο του μαύρου αλόγου (Σέρλοκ Χολμς, ο μεγάλος ντετέκτιβ)

14 τε» μου λέει κι ηφωνή τουακούγεται αδύναμη, βρα- χνή. Τα μάτια του γυαλίζουν. Τα μαλλιά του πετάνε αχτένιστα. Το πρόσωπό του είναι χλωμό. Λέω στον Μπομπ να του φέρει ένα ποτήρι κρύο νερό. Η κυρία Χάντσον τον παίρνει μαζί της στην κουζίνα. Κι εγώ λέω στον φίλο μου: «Χολμς, θα σας πάρω τον σφυγμό. Και δείξτε μου, παρακαλώ, τη γλώσσα σας». «Όχι, αφήστε, δεν υπάρχει λόγος» μου λέει ο Χολμς. «Σωματικά δεν έχω τίποτα». «Η όψη σας, όμως, δεν είναι καθόλου καλή» επι- μένω. «Αφού σας λέω, σωματικά δεν έχω τίποτα. Με βλέπετε έτσι, επειδή δεν έχωκοιμηθεί καθόλου. Με λίγες ώρες ύπνο θα συνέλθω!» «Ε τότε…κοιμηθείτε! Για όνομα του Θεού!» φω- νάζω. Γιατί νιώθωλιγάκι θυμωμένος. Είχα ανησυχή- σει για τον φίλο μου. «Δενμπορώ»ψιθυρίζει οΧολμς και μουκάνει νόη- μαναπλησιάσω. «Γιαπείτεμου, Γουάτσον, εσείς είστε γιατρός και ξέρετε: Τρελαίνεται ο άνθρωπος από την αϋπνία; Πόσο αντέχει κανείς χωρίς να κλείνει μάτι;»