ΑΣΧΗΜΑ ΝΕΑ
5
4
ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ
σμένος σαν έμβρυο μέσα στο αφράτο κάθισμα.
– ά’ χω – αλή – υ – χο –
λογία, ά’ χω – ά – ιστη – υ – γείαααα
.
Ο γιατρός δυσκολευόταν να καταλάβει τα ελληνικά του ασθενή
του και, προσπαθώντας να ακούσει τον Μένιο, είχε γείρει όσο πιο
μπροστά μπορούσε πάνω στο γραφείο του, εξακολουθώντας ταυτό-
χρονα να πιέζει με την παλάμη του το στόμα του για να αποτρέψει
την εξωτερίκευση του δικού του γέλιου, το οποίο ένιωθε να έρχεται
καλπάζοντας από το υπογάστριο.
Ο Μένιος, κοιτάζοντας τον γιατρό του, θεώρησε καλό να ανα-
σκουμπωθεί λιγάκι και, προς στιγμήν, φοβήθηκε μήπως παραφε-
ρόταν, μήπως αυτές οι εξαλλοσύνες του κορμιού του και το ανεξέ-
λεγκτο γέλιο του ήτανε προϊόν τρόμου και πανικού. Σαν να του
φάνηκε μάλιστα πως μια σειρήνα ασθενοφόρου άρχισε να βουίζει
μέσα στο δωμάτιο. Δάγκωσε τη γλώσσα του, έστρωσε τα μαλλιά του
και πάλεψε για κάμποση ώρα με ένα αναποφάσιστο σταυροπόδι,
τοποθετώντας εναλλάξ δεξί και αριστερό πόδι, πάνω από το εκά-
στοτε γόνατο. Εντέλει, το κορμί του σταθεροποιήθηκε. Σκέφτηκε
ότι δεν θα ξαναζήσει άλλο καλοκαίρι στη Βραυρώνα και ότι δεν θα
ξαναφορέσει το ριγέ μαγιό του, και αυτές οι γελοίες σκέψεις σε
συνδυασμό με τη γεμάτη απορίαφάτσα του γιατρού τού προκάλεσαν
νέο κύμα γέλιου, που ξεπήδησε μέσα από το λαρύγγι του, σαν κραυ-
γή, σαν τις απελπισμένες κραυγές γέλιου που προκαλεί το γαργά-
λημα σε ανθρώπους που γαργαλιούνται πολύ. Ένιωσε και πάλι φρι-
κτά αγενής έτσι που γελούσε μόνος του, και ξαναπροσπάθησε να
σταματήσει δαγκώνοντας τα χείλια του, βήχοντας, ρουφώντας τα
μάγουλά του προς τα μέσα, χτυπώντας με δύναμη τα γόνατά του.
Κάθε φορά όμως που πετύχαινε μια κάποια στιγμιαία ακινησία και
προσπαθούσε να κοιτάξει σοβαρά τον γιατρό του, οι σιαγόνες του
ξανάνοιγαν διάπλατα παρά τη θέλησή του, έσκυβε προς τα μπρος
και το γέλιο του ξεχείλιζε πηγαίο και αληθινό μέσα από το ανοιγμέ-
νο του στόμα. Ύστερα από ατελείωτα αγκομαχητά, μικρούς πνιχτούς
λαρυγγισμούς και υπολείμματα γέλιου σε διάφορες τονικότητες,
καρδιά, μπορεί να πεθάνεις και νωρίτερα από μένα. Οπότε γιατί η
περίπτωσή μου είναι πιο τραγική από τη δική σου;
Γαμώ
, απάντησε ο Μένιος.
Γαμάω
.
Και το χαμόγελό του φάρδυνε ακόμα περισσότερο. Ο γιατρός,
βλέποντας μπροστά στα μάτια του αυτή την ευτυχισμένη λαμπυρί-
ζουσα οδοντοστοιχία του μελλοθάνατου, θεώρησε ότι ο ασθενής του
βρισκότανε κατά πάσα πιθανότητα σε κατάσταση σοκ. Ότι η καλή
του ψυχολογική κατάσταση ήταν μια υπερβολή για μια τόσο δύσκο-
λη στιγμή.
Χαίρομαι που σας βλέπω καλά
, είπε ο κύριος Αργυρόπουλος ξερο-
βήχοντας αμήχανα, ενώ εξακολουθούσε να κοιτάζει τον ασθενή του
μέσα στα μάτια.
Είναι πολύ σημαντική η καλή ψυχολογία γι’ αυτό που
περνάτε. Θα βοηθήσει
.
Ο Μένιος γέλασε αυτή τη φορά ηχηρά.
Σε τι θα βοηθήσει, ρε γιατρέ μου;
είπε και τον έπιασε νευρικό γέλιο.
Ο κύριος Αργυρόπουλος αισθάνθηκε άσχημα όχι τόσο για την
κοινότοπη μπούρδα που είχε μόλις ξεστομίσει, την οποία ο ασθενής
του ορθώς κι έξυπνα είχε αντικρούσει, όσο για το γεγονός ότι, προς
στιγμήν, του ήρθε κι εκείνου να γελάσει. Βέβαια, ως γνωστόν, το
νευρικό γέλιο είναι κολλητικό. Αυτό σκέφτηκε ο γιατρός για να κα-
τευνάσει τις ενοχές του, παρ’ όλα αυτά, δεν αφέθηκε στον ασυγκρά-
τητο γέλωτα που εκείνη την ώρα τον απειλούσε επικίνδυνα· έκλεισε
το στόμα του με την παλάμη του και υποκρίθηκε πως τον έπιασε
ξερόβηχας, τσιγαρόβηχας, λόξιγκας ή κάποιος περίεργος συνδυα-
σμός και των τριών.
ΟΜένιος, στο μεταξύ, κόντευε να πέσει κάτω από την πολυθρό-
να του. Είχε πιαστεί με τα δυο του χέρια από το δεξί μπράτσο της
μεγάλης πολυθρόνας και πλάνταζε στο γέλιο με στόμα ορθάνοιχτο.
Σε – ι – οηθάει – η – αλή – υχολο – ία, αα, χα χα χα – ήπως – την – υγεία;
Και,
γελώντας τρανταχτά, άλλαζε στάσεις και θέσεις πάνω στην πολυ-
θρόνα, συλλαβίζοντας με κομμένη την ανάσα ευφυολογήματα, πό-
τε με τον κώλο τουρλωμένο προς τον γιατρό του, πότε κουλουρια-
