ΑΣΧΗΜΑ ΝΕΑ
3
σκυφτός και βλοσυρός πάνω από τα δυσοίωνα και κακορίζικα χαρ-
τιά, διάβαζε προσεχτικά τις εξετάσεις του. Τα πυκνά του φρύδια
σχημάτιζαν κάθε τόσο δύο λάμδα κεφαλαία πάνωαπό τα γυαλιά του
και μετά γινόντουσαν πάλι ίσιες γραμμές. Εκείνος είχε αράξει στη
βαθιά πολυθρόνα και χαμογελούσε σε αυτό το παιχνίδισμα των τρο-
μαγμένων φρυδιών του ντόκτορα. Πού και πού ο ψυχίατρος ανασή-
κωνε το βλέμμα του από τα χαρτιά κι έριχνε κλεφτές διερευνητικές
ματιές στον ασθενή του, ο οποίος καθόταν ήρεμος και ατάραχος με
αυτό το ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη του, το οποίο έδειχνε αδιαφορία,
ίσως ειρωνεία, αλλά ως επί το πλείστον ήτανε χαμόγελο ικανοποί-
ησης. Ο γιατρός ήτανε σαφώς πιο νευρικός και πολύ πιο στενοχω-
ρημένος από τον Μένιο, κι αυτό τον έκανε να νιώθει ανίσχυρος.
Προσπαθούσε σε αυτές τις εξετάσεις να βρει κάτι το ενθαρρυντικό,
κάποιο στοιχείο ελπιδοφόρο, αλλά δυστυχώς οι εξετάσεις έδειχναν
οργανισμό προ πολλού νεκρό. Ύστερα από πολλή ώρα σιωπής, ο
πάγος επιτέλους έσπασε και τα βλέμματα των δύο αντρών συναντή-
θηκαν με την αποφασιστικότητα μιας ειλικρινούς αναμέτρησης.
Πώς νιώθετε;
ρώτησε με σοβαρότητα ο ψυχίατρος.
ΟΜένιος παρατήρησε το χέρι του γιατρού που έτρεμε και ειλικρι-
νά τον λυπήθηκε. Κοτζάμψυχίατρος τουΚολωνακίου, με τόσα χρόνια
στην πλάτη του, να μην έχει σκεφτεί ποτέ του ότι ο θάνατος δεν είναι
λόγοςστενοχώριας, είναι απλώςκάτι απόλυταφυσιολογικόκαι γελοίο,
όσο είναι και η ζωή. Του φάνηκε πραγματικά πολύ γελοίο εκείνη τη
στιγμή το γεγονός ότι κάποιος αρχίζει ξαφνικά να τρέμει, να ξεροκα-
ταπίνει και να ιδρώνει για ένα τόσο ασήμαντο γεγονός, όσο αυτό. Για
τον επικείμενο θάνατο ενός τύπου που τον λένεΜένιοΜπακόπουλο,
κάπου στην Ελλάδα, το 2014. Μόνο ένας βλάκας θα μπορούσε να
στενοχωρηθεί με κάτι τέτοιο. Γιατί η απουσία να είναι κάτι χειρότερο
από την παρουσία; Και όχι κάτι εξίσου φυσιολογικό; Τι θα πει
πώς
νιώθω
; Νιώθω σαν ένας καρκινοπαθής που ξέρει ότι θα πεθάνει το
πολύ σε δύο μήνες από τώρα. Κι εσύ, καλέ μου γιατρέ, που δεν έχεις
καρκίνο αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μπορεί αύριο να πεθάνεις από
Είπε να το γελάσει λίγο. Να το γελάσει μάλλον πολύ. Τι σήμερα,
τι αύριο, τι τώρα, σκέφτηκε.
Δεν γαμιέται. Όλοι πεθαίνουνε. Γιατί να το αντιμετωπίσωμε τον
κλασικό τρόπο; Όχι. Εγώ θα πάω κόντρα. Θα γελάω. Θα κάνω πλά-
κες. Στ’ αρχίδια μου που έχωκαρκίνο. Χέστηκα. Ας πεθάνω. Σάμπως
και που ζω, ωραία είναι; Δεν λέω, δεν έχωπαράπονο. Τη φχαριστή-
θηκα τη ζωή μου. Απ’ τους τυχερούς ήμουνα. Και τελικά μπορεί να
’ναι και καλύτερα που πεθαίνω νέος. Γιατί να γεράσω και να ’χω
ένα σωρό προβλήματα; Και να μη βλέπω; Και να μην μπορώ να
γαμήσω; Και να αρρωσταίνω συνεχώς; Και να φοβάμαι; Και να ’μαι
ένας γεράκος κι εγώ κάπου μέσα σε ένα πάρκο με περιστέρια; Να
πά’ να γαμηθεί και το γήρας. Μη σώσω και το ζήσω ποτέ μου. Σιγά
τ’ αυγά πια. Αντί να πεθάνω στα εβδομήντα, πεθαίνω στα σαράντα.
Και τι έγινε; Χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι. Τι άλλο να δω δηλαδή;
Τι να ζήσω παραπάνω; Άλλον έναν έρωτα; Άλλη μια επαγγελματι-
κή επιτυχία; Άλλο ένα ηλιοβασίλεμα; Δεν γαμιέται. Αφού τα είδα
όλα αυτά. Και όχι μία και δύο. Χιλιάδες φορές. Τα είδα, τα απόλαυ-
σα, τους δόθηκα μ’ όλο μου το είναι. Μεταστάσεις παντού. Ούτε
δύο μήνες ζωής. Χέστηκα. Καλύτερα. Παλιά έλεγα πως αν αρρω-
στήσω θα κάνω κάτι βαρβάτο. Θα πάω ένα μεγάλο ταξίδι. Ή θα
σκοτώσω κάποιον. Ή θα κάνω μια χοντρή παρανομία. Ή θα δοκι-
μάσω πρέζα. Τώρα που ήρθε αυτή η ώρα, δεν θέλω τίποτε από όλα
αυτά. Θέλω να μείνω στο σπιτάκι μου, στο Μετς, και να πεθάνω
όταν έρθει η ώρα μου. Ήσυχος, ωραίος, φιλοσοφημένος και χορ-
τάτος. Η περίπτωσή μου δεν επιδέχεται καμιά θεραπεία. Είναι τε-
λειωμένη υπόθεση. Χέστηκα. Στο καυλί μου μποσανόβα. Θα το
γελάσω.
Κάθισε, όπως πάντα, απέναντι από τον κύριο Αργυρόπουλο. Στη
γνωστή του θέση. Ο γιατρός του πίσω από το μεγάλο του γραφείο,
ΑΣΧΗΜΑ ΝΕΑ
