Το ημερολόγιο ενός κλέφτη

J E A N G E N E T 10 γλώσσα των εραστών. Μια τέτοια γλώσσα δεν γράφεται. Την ψιθυρίζεις τη νύχτα στ’ αυτί, με φωνή βραχνή. Και το ξημέ- ρωμα την ξεχνάς. Αποκηρύσσοντας τις αρετές του δικού σας κόσμου, οι εγκληματίες δέχονται απεγνωσμένα να οργανώ- σουν αυτοί οι ίδιοι ένα απαγορευμένο σύμπαν. Δέχονται να ζήσουν σ’ αυτό. Εκεί ο αέρας είναι δυσώδης: εκείνοι μπο- ρούν και τον εισπνέουν. Αλλά –οι εγκληματίες βρίσκονται πολύ μακριά από σας–, όπως στον έρωτα, απομακρύνονται κι απομακρύνουν κι εμένα απ’ τον κόσμο και τους νόμους του. Ο δικός τους μυρίζει ιδρώτα, σπέρμα και αίμα. Κοντο- λογίς, τούτος ο κόσμος προσφέρει στη διψασμένη μου ψυχή και στο κορμί μου την αφοσίωση. Κι επειδή ακριβώς πληροί όλες αυτές τις προϋποθέσεις του ερωτισμού, αφέθηκα κι εγώ ολόψυχα στο Κακό. Η περιπέτειά μου, που ποτέ δεν τη διαφέντευε μήτε η εξέγερση μήτε η διεκδίκηση, θα είναι μέχρι σήμερα ένα ατελεύτητο ζευγάρωμα, φορτωμένο και περιπλεγμένο από ένα βαρύ ερωτικό τελετουργικό (παρα- στατικές τελετουργίες που οδηγούν στο κάτεργο και το προ- αγγέλλουν). Κι αν αυτό είναι η τιμωρία –στα δικά μου μάτια και το δικαιολόγημα– για το πιο απεχθές έγκλημα, θα είναι και το σύμβολο του έσχατου εξευτελισμού. Τούτο το απώτα- το σημείο στο οποίο οδηγεί η κατακραυγή των ανθρώπων έπρεπε να μου εμφανιστεί ως ο ιδανικός τόπος της πιο αγνής, δηλαδή της πιο ομιχλώδους, ερωτικής αρμονίας, εκεί όπου τελούνται περίλαμπροι γάμοι λειψάνων. Επιθυ- μώντας να τους υμνήσω, χρησιμοποιώ ό,τι μου προσφέρει η μορφή της πιο εξαίσιας έμφυτης ευαισθησίας, την οποία έχει κιόλας διεγείρει η περιβολή του κατάδικου. Το ύφασμα, πέρα από τα χρώματά του, με την τραχύτητά του φέρνει