Το ημερολόγιο ενός κλέφτη

Τ Ο Η Μ Ε Ρ Ο Λ Ο Γ Ι Ο Ε Ν Ο Σ Κ Λ Ε Φ Τ Η 11 στον νου κάποια λουλούδια με πέταλα ελαφρώς χνουδωτά, μια λεπτομέρεια που μου αρκεί για να συνδυάσω την ιδέα της ρώμης και της ντροπής με ό,τι πιο πολύτιμο κι εύθραυ- στο έχει πλάσει η φύση. Τούτος ο συσχετισμός, που με οδη- γεί στην αυτογνωσία, δεν θα μπορούσε να επιβληθεί σε κά- ποιο άλλο μυαλό · το δικό μου δεν μπορεί να τον αποφύγει. Έτσι, λοιπόν, πρόσφερα στους έγκλειστους στο κάτεργο την τρυφερότητά μου · θέλησα να τους αποκαλώ με σαγηνευτικά ονόματα, ν’ αποδώσω τα εγκλήματά τους με την πιο αβρή, από σεμνότητα, μεταφορά (πίσω απ’ το πέπλο της οποίας δεν μου διέφευγε ποτέ η μεγαλόπρεπη κορμοστασιά του φονιά, η βιαιότητα του φαλλού του). Κι άλλωστε, με τούτη την εικόνα δεν είναι που τους αναπαριστώ στη Γουιάνα – οι πιο γεροδεμένοι, οι πιο καβλωμένοι, οι πιο «σκληροί», κρυμ- μένοι πίσω απ’ το τούλι της κουνουπιέρας; Κάθε λουλούδι σταλάζει μέσα μου μια θλίψη τόσο βαριά, που σίγουρα όλα τα λουλούδια σημαίνουν λύπη, θάνατο. Έτσι, λοιπόν, στο κάτεργο γύρευα τον έρωτα. Καθένα απ’ τα πάθη μου μ’ έκα- νε να το ελπίζω, να το διαβλέπω∙ μου προσφέρει εγκληματίες, προσφέρει εμένα τον ίδιο σ’ αυτούς ή με καλεί στο έγκλημα. Ενόσω γράφω τούτο το βιβλίο, οι τελευταίοι κατάδικοι επι- στρέφουν από τις αποικίες στη Γαλλία. Μας το λένε οι εφη- μερίδες. Ένα κενό πανόμοιο μ’ εκείνο που νιώθουν οι διά- δοχοι των βασιλιάδων όταν η δημοκρατία τούς στερεί τη στέψη. Το τέλος του κάτεργου μας απαγορεύει να εισερχό- μαστε, με τη συνείδηση αφυπνισμένη, στα μυθικά υπόγεια μέρη. Μας απέκοψαν την πιο δραματική κίνηση: το φευγιό μας, την επιβίβαση στα βαπόρια, την πομπή πάνω στη θάλασ- σα, όλα αυτά τα περάσαμε με το κεφάλι σκυμμένο. Η επι-