Τόσο πολύ νερό τόσο κοντά στο σπίτι

[ 645 ] ΦΤΕΡΆ είχε έρθει το μωρό κι όλα τα σχετικά, η Φραν θα έβλεπε πίσω σ’ εκείνο το βράδυ στου Μπαντ και της Όλλα την αρχή της αλλαγής στη ζωή μας. Αλλά δεν είχε δίκιο. Η αλλαγή ήρθε αργότερα – κι όταν ήρθε, ήταν σαν κάτι που συνέβη σε άλλους ανθρώπους, όχι κάτι που θα μπορούσε να έχει συμβεί σ’ εμάς. «Πανάθεμά τους, αυτούς και το κακάσχημο μωρό τους» έλεγε η Φραν χωρίς προφανή λόγο, την ώρα που βλέπαμε τηλεόραση αρ­ γά το βράδυ. «Κι αυτό το βρομερό πουλί» έλεγε. «Χριστέ μου, τι το ήθελαν!» έλεγε η Φραν. Λέει συχνά τέτοια πράγματα, αν και δεν έχει ξαναδεί τον Μπαντ και την Όλλα από τότε. Η Φραν δε δουλεύει πια στο γαλακτοπωλείο κι έχει κόψει τα μαλλιά της καιρό πριν. Μου πάχυνε κιόλας. Δεν μιλάμε γι’ αυτό. Και τι να πούμε; Με τον Μπαντ βλεπόμαστε ακόμα στο εργοστάσιο. Δουλεύου­ με μαζί και τρώμε το κολατσιό μας παρέα. Αν τον ρωτήσω, μου λέει για την Όλλα και τον Χάρολντ. Ο Τζόι μάς άφησε χρόνους. Πέταξε πάνω στο δέντρο του ένα βράδυ κι αυτό ήταν. Δεν ξανακα­ τέβηκε ποτέ. Γεράματα ίσως, λέει ο Μπαντ. Οι κουκουβάγιες ανέ­ λαβαν τα υπόλοιπα. Ο Μπαντ σηκώνει τους ώμους. Τρώει το σά­ ντουιτς και λέει πως ο Χάρολντ θα γίνει κάποτε σπουδαίος αμυντι­ κός. «Να τον δεις πώς έγινε» λέει ο Μπαντ. Συγκατανεύω. Εξακο­ λουθούμε να είμαστε φίλοι. Αυτό δεν έχει αλλάξει σε τίποτα. Προ­ σέχω όμως τι και πώς του το λέω. Και ξέρω πως το καταλαβαίνει κι εύχεται να ήταν αλλιώς τα πράγματα. Κι εγώ το εύχομαι αυτό. Μια στις τόσες ρωτάει για την οικογένειά μου. Όταν με ρωτάει, του λέω πως είναι όλοι καλά. «Όλοι καλά» λέω. Κλείνω το καλαθά­ κι μου και βγάζω τα τσιγάρα μου. Ο Μπαντ κουνάει το κεφάλι του και ρουφάει τον καφέ του. Η αλήθεια είναι ότι το παιδί μου έχει το διάβολο μέσα του. Δεν μιλάω όμως γι’ αυτό. Ούτε ακόμα και με τη μάνα του. Ειδικά μ’ αυτή. Για να το πούμε αλλιώς, μιλάμε ολοένα και λιγότερο μεταξύ μας. Κυρίως βλέπουμε τηλεόραση. Το θυμά