Στην καρδιά της Κούβας

[ 15 ] «Πείτε μου». «Πέθανε χτες το βράδυ». Δεν ήξερα τι να πω. Έμεινα σιωπηλός. «Πέδρο Χουάν;» «Ναι, ναι». «Είναι στο γραφείο τελετών στη γωνία των οδών Καλσάδα και Κ. Η κηδεία είναι στις τέσσερις το απόγευμα». «Ααα, μα…πώς έγινε;» «Αχ, παλικάρι μου, ήταν στην κουζίνα και ξαφνικά ένιωσε μια αδιαθεσία. Πήγε να ξαπλώσει, αλλά δεν πρόλαβε και έπεσε στο διά­ δρομο. Πέθανε ακαριαία. Η κακομοίρα». «Μα…δεν μάθατε από τι;» «Λένε πως ήταν θρόμβος αίματος στον εγκέφαλο. Δεν θυμάμαι πώς το λένε αυτό. Της έκαναν νεκροψία χτες το βράδυ». «Ααα…» Η Κλαρίτα κι εγώ ήμασταν ζευγάρι όταν ήμασταν δεκαεννιά ή είκοσι χρονών. Μετά μείναμε φίλοι. Τηλεφωνιόμασταν κάθε τόσο. Ο άντρας της δεν με άντεχε. Πάντοτε ζήλευε. Τώρα δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Έχει αδειάσει το μυαλό μου. Δεν ξέρω αυτή τη γειτόνισ­ σα ούτε ξέρω γιατί έχει τον αριθμό τηλεφώνου μου. Ήταν μια σχέ­ ση πολύ έντονη. Στην πραγματικότητα, αναγκάστηκα να το παίξω σκληρός και να την παρατήσω, επειδή εκείνη ήθελε να παντρευ­ τούμε. Εγώ δεν είχα σκοπό να παντρευτώ στα είκοσί μου. Ήθελα να ζήσω ελεύθερα. Ίσως κι εκείνη να ήθελε να ζήσει λίγο προτού δεθεί σε ένα γάμο. «Πέδρο Χουάν;» «Ναι». «Θα έρθετε στην κηδεία;»