Στην καρδιά της Κούβας

[ 14 ] ΕΝΑ Ή ταν μια μέρα θολή, ζεστή, υγρή και αποπνικτική. Έχω την εντύπωση πως κάθε χρόνο έτσι είναι γύρω στις 21 Ιουνίου, στο θερινό ηλιοστάσιο. Αλλά το ξεχνάμε, όπως είναι λογικό. Όλα ξεχνιούνται. Ακόμα και τα καλά ξεχνιούνται. Το πρωί, στις ειδήσεις, το εξήγησαν άψογα με μοντέρνο τρόπο, συγκροτημένο και άμεσο: «Σήμερα είναι η πιο μεγάλη μέρα του χρόνου. Στις 8:26 οι ακτίνες του ήλιου θα πέσουν κατακόρυφα πά­ νω στον Τροπικό του Καρκίνου. Θερινό ηλιοστάσιο». Τέλειο. Μέχρι και ένας διανοητικά καθυστερημένος το καταλαβαίνει. Ήταν το μοναδικό έξυπνο πράγμα που είπαν σε ένα δελτίο ειδήσεων μίας ώρας, σχεδιασμένο για ένα αποβλακωμένο κοινό. Έκλεισα την τη­ λεόραση και αναρωτήθηκα πώς μπορούν να μετρήσουν με τόση ακρίβεια το κατακόρυφο των ακτίνων του ήλιου πάνω στον Τροπι­ κό του Καρκίνου. Παρεμπιπτόντως, η γραμμή αυτή περνά λίγα χι­ λιόμετρα βόρεια της Αβάνας. Σκεφτόμουν τις πυρηνικές εκρήξεις που συμβαίνουν στον ήλιο. Σίγουρα κάτι από αυτές θα πέσει σήμε­ ρα κατευθείαν στο σβέρκο μου. Χτύπησε το τηλέφωνο. Φωνή ηλικιωμένης γυναίκας: «Τον Πέδρο Χουάν, παρακαλώ». «Εγώ είμαι». «Αχ, κοιτάξτε, είμαι η γειτόνισσα της Κλαρίτα». «Μάλιστα». «Πρόκειται για ένα δυσάρεστο νέο, αλλά ενημερώνω τα πιο κο­ ντινά πρόσωπα».