Πάντα ο διάβολος

D O N A L D R A Y P O L L O C K 32 ότι ήταν τρέλα που είχε υποσχεθεί κάτι τέτοιο. Η Έλεν φο- ρούσε πάντοτε ένα βρόμικο μπονέ που το έδενε κάτω από το τετράγωνο σαγόνι της και η μακρουλή, αλογίσια μούρη της ήταν φτυστή της γιαγιάς της, της Ρέιτσελ, που πολλοί τη θεωρούσαν την πιο άσχημη γυναίκα που είχε περάσει από την κομητεία Γκρινμπράιερ. Τότε η Έμα δεν είχε σκεφτεί τι θα συνέβαινε σε περίπτωση που δεν μπορούσε να κρατήσει την υπόσχεσή της. Μακάρι ο Θεός να την είχε ευλογήσει μ’ έναν άσχημο γιο, σκεφτόταν. Είχε αστείες ιδέες ο Θεός όταν ήθελε να δείξει στους ανθρώπους ότι ήταν δυσαρεστημένος. «Η εμφάνιση δεν είναι το παν» είπε η Έμα. «Ποιος το λέει;» «Πάψε, Ίρσκελ» είπε η Έμα. «Πώς τη λένε την κοπέλα, είπαμε;» Ο Γουίλαρντ ανασήκωσε τους ώμους. Μισόκλεισε τα μά- τια και κοίταξε την εικόνα που κρεμόταν πάνω από την πόρτα και έδειχνε τον Ιησού να κουβαλάει τον σταυρό. Από την ώρα που μπήκε στην κουζίνα απέφευγε να την κοιτάξει, από φόβο μήπως χαλάσει την επιστροφή του κάνοντας κι άλλες σκέψεις για τον Μίλερ Τζόουνς. Μα τώρα, για μία μόνο στιγμή, παραδόθηκε στην εικόνα. Κρεμόταν στην ίδια θέση από τότε που θυμόταν τον εαυτό του, λεκιασμένη από τον χρόνο, μέσα σε μια φτηνή ξύλινη κορνίζα. Στο φως της λάμπας που τρεμόπαιζε φαινόταν ζωντανή. Σχεδόν άκουγε τα μαστιγώματα και τη χλεύη των στρατιωτών του Πιλάτου. Έριξε μια ματιά στο γερμανικό Luger που ήταν αφημένο στο τραπέζι, δίπλα στο πιάτο του Ίρσκελ. «Τι; Δεν ξέρεις ούτε πώς τη λένε;» «Δεν ρώτησα» είπε ο Γουίλαρντ. «Της άφησα όμως ένα δολάριο φιλοδώρημα».