Οι εκτελεστές

Ο Ι Ε Κ Τ Ε Λ Ε Σ Τ Ε Σ 29 γιγάντια οθόνη. O κωδικός IC4 σήμαινε ότι ο άντρας –αυτός που βλέπαμε, αυτός με τη θηλιά γύρω από τον λαιμό του– ήταν νο­ τιοασιατικής καταγωγής. «Γύρω στα σαράντα. Αξύριστος. Τζιν. Πόλο μπλουζάκι. Λακόστ». «Μαϊμού Λακόστ» είπα. «Ο κροκόδειλος κοιτάζει προς τη λάθος κατεύθυνση». «Πού είναι αυτό το μέρος, Μαξ;» ρώτησε η Γουαϊτστόουν. Πλησίασα την οθόνη. Το βίντεο ήταν ευκρινές, αλλά ο χώ­ ρος ήταν σκοτεινός. Στο βάθος διέκρινα λευκά πλακάκια ή τούβλα με πρασινοκίτρινους λεκέδες από την πολυκαιρία και την υγρασία. Ένιωσα ότι το είχα ξαναδεί. Ήταν κάποιο μέρος του Λονδίνου κάπου εδώ γύρω, ωστόσο χαμένο στα βάθη της μνήμης, από το οποίο με χώριζε κάνας αιώνας. Έκανα ένα βήμα πίσω. «Δεν ξέρω» είπα. «Τι του κάνουν;» ρώτησε ο ασκούμενος επιθεωρητής, ο υπα­ στυνόμος Μπίλι Γκριν. Ύστερα κλότσησαν το σκαμπό και μείναμε βουβοί να παρα­ κολουθούμε τον άντρα να πνίγεται, το σώμα του να συστρέφεται και να σφαδάζει στον αέρα, δεν ακούγαμε τίποτα πέρα από το στραγγαλισμένο γουργουρητό που έβγαινε από τον λαιμό του. Όταν ο απαγχονισμένος τα έκανε πάνω του, ο καμεραμάν απο­ μάκρυνε την κάμερα και το μάτι μου έπιασε φευγαλέα δυο τρεις σκουροφορεμένες μορφές που ακουμπούσαν με την πλάτη στους κιτρινισμένους τοίχους – τα πρόσωπά τους καλυμμένα με μαύρες μάσκες, μόνο τα μάτια τους να ξεχωρίζουν. «Είναι τρεις ή τέσσερις» είπα. «Μπορεί και περισσότεροι. Φοράνε μάσκες του σκι. Όχι, όχι μάσκες του σκι – είναι μάσκες μάχης ή κάτι τέτοιο». Παύση. «Ξέρουν τι κάνουν». Το πρόσωπο του άντρα άρχιζε ν’ αλλάζει χρώμα καθώς έφευ­ γε από μέσα του η ζωή. Κι ύστερα έμεινε ακίνητος κι όλα τε