Η κυρία Νταλογούεϊ

[ 10 ] νικά;» –κάπως έτσι το είπε;– «Εγώ προτιµώ τους ανθρώπους απ’τα κουνουπίδια» – κάπως έτσι; Πρέπει να το είπε στο πρό- γευµα κάποιο πρωί, όταν εκείνη είχε βγει στη βεράντα – ο Πίτερ Γουόλς. Μιααπ’αυτές τις µέρες θα ερχόταν απ’την Ινδία, τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο, ξεχνούσε ποιο µήνα, γιατί τα γράµµα- τά του ήταν φοβερά βαρετά · τις φράσεις του θυµόσουν · τα µάτια του, τοσουγιά του, το χαµόγελό του, την παραξενιά του και, όταν εκατοµµύρια πράγµατα είχαν εξαφανιστεί εντελώς –τι περίεργο!–, µερικές φράσεις σαν αυτή για τα λάχανα. Καθηλώθηκε γιαλίγοστηνάκρη τουπεζοδροµίου, περιµέ- νοντας να περάσει το φορτηγάκι του Ντέρτνολ. Γοητευτική γυναίκα, σκέφτηκε ο Σκρόουπ Πέρβις (ξέροντάς την όπως ξέρει κανείς τους γείτονές του στο Γουέστµινστερ) · κάτι πάνω της θύµιζε πουλί, µια κίσσα, µπλε-πράσινη, ελαφριά, ζωηρή, παρόλο που είχε περάσει τα πενήντα κι είχε ασπρίσει πολύ µετά την αρρώστια της. Κοντοστάθηκε εκεί, χωρίς να τον βλέ- πει, περιµένοντας να περάσει, µε το κορµί στητό. Γιατί αν έχεις ζήσει στοΓουέστµινστερ–πόσαχρόνια τώρα; πάνωαπό είκοσι– νιώθεις ακόµα και µέσαστην κίνησηήόταν ξυπνάς τη νύχτα, ηΚλαρίσαήταν σίγουρη γι’αυτό, µιασιγαλιά ξεχωριστή ή µια σοβαρότητα · µια παύση δυσπερίγραπτη · µιαν αγωνία (αλλά µπορεί και να ’ταν η καρδιά της, που επη- ρεάστηκε, καθώς είπαν, απ’ τη γρίπη) προτού χτυπήσει το ΜπιγκΜπεν. Να το! Χτυπούσε. Στην αρχήµιαπροειδοποίηση, µελωδική · µετά η ώρα, αµετάκλητη. Οι µολυβένιοι κύκλοι