ΕΝΑ ΤΡΕΝΟ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
55
Ε
φιάλτης
Π
ες σ’ εκείνον, που αμέριμνα κοιμάται, πόσο γρήγορα
το βέλος της
Μ
οίρας πετά, και πόσους ο άστατος τούτος κόσμος
ανεβάζει σήμερα ψηλά
για να τους γκρεμίσει αύριο.
Χ
ίλιες και μία νύχτες
Β
ιβλίο
π
ρώτο
: Σ
εχραζάτ
Ένα τρένο τρέχει μες στη γλυκιά ανοιξιάτικη νύχτα της
15
ης Απριλίου του
1909
με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη. Στο λιγοστό φως του ηλεκτρικού, ο έκπτωτος
σουλτάνος Αβδούλ Χαμίτ παρατηρεί όλα όσα τον συντροφεύουν στο οδυνηρό τα-
ξίδι της εξορίας του. Αγαπημένα πρόσωπα και υπάρχοντα που του επέτρεψαν να
πάρει μαζί του. Ύστερα κάνει νεύμα στον αγαπημένο του σκύλο, ένα τεράστιο πα-
νέξυπνο ζώο, από εκείνα του Αγίου Βερνάρδου, με μεταξωτό κάτασπρο τρίχωμα.
Τον καλεί να έρθει να κουρνιάσει δίπλα του. Το άγγιγμα και η ρυθμική ανάσα του
ζώου δείχνουν να ηρεμούν τον έκπτωτο σουλτάνο, να κατασιγάζουν τους φόβους
και την ψυχική τρικυμία που ανεμοδέρνει την καρδιά του.
Οι φρικτοί εφιάλτες που τον βασάνιζαν, ιδίως τις τελευταίες νύχτες, είναι τώ-
ρα χειροπιαστή πραγματικότητα. Ο Αβδούλ Χαμίτ αναρωτιέται τι θα συναντήσει
εκεί που τον πηγαίνουν, σε τι είδους φυλακή θα τον κλείσουν, για πόσο καιρό, κι
αν τελικά τον αφήσουν να ζήσει. Το ότι δεν τον σκότωσαν στην αιματηρή σύρραξη
του Γιλδίζ όπως τους ήταν βολικό φαντάζει ως ο μοναδικός καλός οιωνός, αλλά
ποιος τους εμποδίζει να το κάνουν όταν αυτός θα βρίσκεται μόνος και ανυπερά-
σπιστος, μακριά από την αγαπημένη του Κωνσταντινούπολη και τους δικούς του
ανθρώπους;
Ο Χαμίτ είναι ένας πιστός μουσουλμάνος, ένας άνθρωπος του πεπρωμένου,
του κισμέτ, και ξέρει πως πέρα από αυτό τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγό-
τερο δεν μπορεί να γίνει. Μήπως αυτό δεν δίδαξε και ο Μωάμεθ στους πιστούς
του μουσουλμάνους; Καθετί που συμβαίνει, έλεγε, είναι καθορισμένο από τον
Θεό και γραμμένο στην αιώνια Βίβλο, την πριν από «κτίσεως κόσμου» μητέρα
του Κορανίου. Ακόμη και η ώρα θανάτου του κάθε ανθρώπου είναι αμετάκλητα
αποφασισμένη και καμιά ανθρώπινη προσπάθεια δεν μπορεί να την αλλάξει ή να
την αποτρέψει, αντίθετα κάθε πιστός οφείλει να πεθάνει στην προκαθορισμένη
ώρα του, είτε στο κρεβάτι του είτε στο πεδίο της μάχης.
Ό,τι είναι γραμμένο με το χέρι του Θεού, σκέφτεται ο Αβδούλ Χαμίτ, δεν
αλλάζει. Κι όποιον σημαδέψει Εκείνος με το φοβερό του δάχτυλο, πάει, τον ση-
μάδεψε. Ο Χαμίτ είχε διαβάσει ξανά και ξανά όλες τις σούρες από το Κοράνι και