ΕΝΑ ΤΡΕΝΟ ΤΡΕΧΕΙ ΜΕΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ
47
ραθαλάσσιο χώρο που ήταν γεμάτος από ξύλινες και πέτρινες αποθήκες με τρο-
χήλατο υλικό, προϊόντα «προς χρήσιν και μεταφοράν», άχρηστα μηχανήματα,
σκουριασμένα σίδερα, βαγονέτα και τεριζίνες. Τεράστιοι χώροι υλικού, με μια
άχνη καρβουνόσκονης που η μυρωδιά της σου έκαιγε το λαιμό. Στοίβες από ράγες
συμπλήρωναν την εικόνα, δοκάρια και υποστηρίγματα για τις γραμμές, μηχανο-
στάσια, γραφεία φόρτωσης και εκφόρτωσης, αποθήκες, δύο τεράστιες αυτόματες
ζυγαριές και αμέτρητες σιδηροδρομικές γραμμές που σηματοδοτούσαν άλλες την
αφετηρία, άλλες τον τερματισμό κι άλλες τους χώρους μανούβρας, προετοιμασίας
και άφιξης ή αναχώρησης των συρμών. Οι αστραφτερές ράγες τους ελίσσονταν
και μπλέκονταν η μία με την άλλη, σαν αγκρισμένα φίδια την εποχή που ερωτεύο
νται, και στη συνέχεια αραίωναν και χάνονταν στο βάθος του ορίζοντα.
Το μεγαλύτερο μέρος, που έβλεπε στη θάλασσα, καλυπτόταν από αχανή αμα-
ξοστάσια γεμάτα με γαλλικές ατμομηχανές, βαγόνια, βαγονέτα, υλικά επιδιόρθω-
σης και συντήρησης, με τους εργάτες και τους βοηθούς τους να πηγαινοέρχονται
βουτηγμένοι από την κορφή ως τα νύχια στα μηχανέλαια, τα γράσα και τη σκόνη.
Το σκηνικό συμπλήρωναν βουνά από πετροκάρβουνο, γερανοί, αυτοσχέδιες τρο-
χαλίες μεταφοράς βαρέος υλικού και τεράστια βαρούλκα που είχαν βοηθήσει στο
ξεφόρτωμα των τηλεβόλων του κομιτάτου.
Οι περισσότεροι από τους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης και της ενδοχώ-
ρας ήξεραν τον κυρίως σταθμό, απ’ όταν αναχωρούσαν ή κατέφθαναν οι συρμοί
μέσα σε τριξίματα και σύννεφα ατμού αδειάζοντας ή παίρνοντας χιλιάδες ταξι-
διώτες. Το κεντρικό τμήμα του αποτελούνταν από ένα τεράστιο πέτρινο κτίριο με
ξύλινη, καλά εφαρμοσμένη στέγη με κεραμίδια, που κατέληγε σε περίτεχνα και
κομψά σχέδια δίνοντάς του έναν αέρα ευρωπαϊκό. Οι ράμπες για την αποβίβαση
και την επιβίβαση των επιβατών ήταν πέτρινες, φαρδιές, άνετες, καθώς τα σχέδια
είχαν αντιγραφεί από τους ευρωπαϊκούς σιδηρόδρομους, ενώ οι αίθουσες ανα-
χώρησης και αναμονής, στις οποίες βρίσκονταν και τα γκισέ για τις πληροφορίες
και τα εκδοτήρια των εισιτηρίων, όπου καθημερινά συνωθούνταν εκατοντάδες
άνθρωποι κάθε φυλής και θρησκεύματος ήταν τεράστιες.
Η σύνδεση της πρωτεύουσας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας με τη Θεσσα-
λονίκη είχε γίνει με αυτοκρατορικό ιραδιέ. Το σχέδιο εκπονήθηκε το
1860
και
ολοκληρώθηκε στα επόμενα δώδεκα χρόνια επί σουλτανείας Αβδούλ Αζίζ, που
είχε διαδεχτεί τον αδελφό του Αβδούλ Μετζίτ. Το έργο είχε χωριστεί σε δύο
φάσεις, επιτρέποντας στον βαρόνο Χιρς να πετύχει τη συνεργασία δύο εται-
ρειών από τις οποίες η μία δούλεψε συνδέοντας την Κωνσταντινούπολη με την
Αδριανούπολη, μια απόσταση
319
χιλιομέτρων, και η άλλη τη Θεσσαλονίκη με
την Αδριανούπολη, απόσταση
554
χιλιομέτρων. Τα κεφάλαια για τις δύο αυτές
συνδέσεις ήταν αυστριακά, γερμανικά, γαλλικά, και είχαν κατατεθεί στη διάρ-