Basic HTML Version
15
Η Λ Ι Α Κ Η Κ Α Τ Α Ι Γ Ι Δ Α
που μπορούσε κάλλιστα να πάει στον αγύριστο, και με όλους
τους μεθυσμένους εταίρους, που την έγδυναν με τα μάτια τους,
ενώ η ζωή εκεί έξω συνέχιζε να κυλάει χωρίς την ίδια. Δεν ήξε-
ρε αν ήθελε να βάλει τα κλάματα ή τις φωνές ή να επαναστα-
τήσει. Το μόνο που άντεχε να κάνει μετά ήταν να συρθεί μέχρι
το σπίτι, ν’ ανοίξει την τηλεόραση και να κοιμηθεί μπροστά στο
ελεήμον φως της οθόνης που καταλάγιαζε το άγχος της.
«Η ώρα είναι έξι κι ακούτε τις πρωινές ειδήσεις. Γνωστός
θρησκευτικός ηγέτης, γύρω στα τριάντα, βρέθηκε σήμερα το
πρωί δολοφονημένος στην εκκλησία της Πηγής της Δύναμης στην
Κίρουνα. Οι αστυνομικές αρχές της Κίρουνα δεν θέλουν ακόμη
να κάνουν κάποιο σχόλιο για τον φόνο, ανακοίνωσαν ωστόσο ότι
κανείς δεν κρατείται ως ύποπτος κι ότι το όπλο του εγκλήματος
δεν βρέθηκε ακόμη. Όλο και περισσότεροι δήμοι δεν ανταποκρί-
νονται στις υποχρεώσεις τους σύμφωνα με τον νόμο περί κοινω-
νικών υπηρεσιών, όπως δείχνει μια νέα έρευνα…».
Η Ρεμπέκα στριφογύρισε με δύναμη την καρέκλα της και
χτύπησε το χέρι της στο περβάζι. Έκλεισε το ραδιόφωνο, κα-
ταφέρνοντας ταυτόχρονα να πιτσιλίσει τα γόνατά της με καφέ.
«Ο Βίκτορ!» φώναξε. «Δεν μπορεί να ’ναι άλλος».
Η Μαρία την κοίταξε παραξενεμένη.
«Ο Βίκτορ Στράντγκορντ; Το Παιδί του Παραδείσου; Τον
ήξερες;»
Η Ρεμπέκα έστρεψε το κεφάλι της για να αποφύγει το
βλέμμα της Μαρίας και κοίταξε τη λερωμένη φούστα της. Το
πρόσωπό της ήταν κάτωχρο κι απρόσιτο. Τα χείλη της μια
γραμμή από το σφίξιμο.
«Ήξερα ποιος είναι, φυσικά. Αλλά έχω να πάω στη γενέ-
τειρά μου Κίρουνα εδώ και πολλά χρόνια. Τώρα πια δεν ξέρω
κανέναν εκεί».
Η Μαρία σηκώθηκε από την πολυθρόνα, πλησίασε τη Ρεμπέ-
κα και απομάκρυνε το φλιτζάνι από τα μουδιασμένα χέρια της.
«Αν λες ότι δεν τον ήξερες, κανένα πρόβλημα για μένα,