Αυτοί που επέζησαν

Α Υ Τ Ο Ι Π Ο Υ Ε Π Ε Ζ Η Σ Α Ν 13 Ο Κίρεν βγήκε πλατσουρίζοντας από τη θάλασσα για να συναντήσει τον Ας Μακντόναλντ στην αμμουδιά, στρέφοντας το σώμα του έτσι ώστε ο Ας να δει το μωρό στο στήθος του. «Πω, ρε φίλε!» Ο Ας παραμέρισε λίγο μια γωνία της πετσέ- τας με το ροζιασμένο δάχτυλό του και έσκυψε το αξύριστο πρόσωπό του κοντά στην Όντρεϊ. «Λοιπόν, παραείναι όμορφη για να είναι δική σου, κολλητέ, αλλά συγχαρητήρια παρ’ όλα αυτά». Ίσιωσε το κορμί του και έκλεισε το μάτι στη Μία που είχε σηκωθεί τώρα και τους πλη- σίαζε τινάζοντας την άμμο από τη φούστα της. «Πλάκα κάνω. Είναι πανέμορφη». «Ευχαριστούμε, Ας». Η Μία έπνιξε ένα χασμουρητό όταν ο Ας τη φίλησε στο μάγουλο, και έσκυψε να χαϊδέψει τον σκύλο του. «Γεια σου, Απατεώνα». Ο Ας έδειξε τη βρεγμένη βερμούδα του Κίρεν. «Πώς είναι το νερό;» «Σχετικά συμπαθητικό». «Ξαναζείς τις παλιές καλές εποχές, ε;» Ο Κίρεν χαμογέλασε. «Θα προτιμούσα να κολυμπάω». Ο Κίρεν δεν μπορούσε να υπολογίσει πόσες ώρες είχαν πε- ράσει μαζί με τον Ας ως έφηβοι, όρθιοι μέχρι τη μέση στον ωκεανό για αποθεραπεία, την επόμενη ενός αγώνα ράγκμπι, περιμένοντας το παγωμένο νερό να κάνει τα υποτιθέμενα μα- γικά του. Πολλές. Ο Ας ερχόταν σχεδόν κάθε καλοκαίρι στο Έβελιν Μπέι για διακοπές, αλλά από τα δεκαπέντε του έγινε μόνιμος κάτοικος, όταν το διαζύγιο των γονιών του ώθησε τη μητέρα του να επι- στρέψει στον γενέθλιο τόπο της. Ο Κίρεν δεν ήξερε πολλά γι’ αυτόν, παρά μόνο ότι καταγό- ταν από μια πόλη με μεταλλεία στα δυτικά της πολιτείας, όπου η τοπική ομάδα ράγκμπι ήταν τόσο σκληροτράχηλη ώστε έπαι-