Αυτοί που επέζησαν

J A N E H A R P E R 14 ζε σε χαλίκι, όχι σε γρασίδι. Με δεδομένο αυτό, ο Κίρεν δεν θα έπρεπε μάλλον να εκπλαγεί τόσο πολύ όταν ο νεοφερμένος κατέφτασε στην προπόνηση, και για πρώτη φορά στη ζωή του ο Κίρεν έπαψε να βγαίνει αυτόματα πρώτος στις ασκήσεις ταχύτητας, η κατάταξή του σε ευστοχία και σκοράρισμα μειώ- θηκε, ενώ οι εδώ και χρόνια ασυναγώνιστοι επιθετικοί ελιγμοί του άρχισαν να αντιμετωπίζουν ζόρικο ανταγωνισμό. Αφού σπατάλησε λίγες εβδομάδες μέσα στην τσαντίλα, άρχισε να προπονείται σκληρότερα στο γυμναστήριο και στο γήπεδο, μό- νο και μόνο για να τσαντιστεί ξανά όταν συνειδητοποίησε ότι ο Ας έκανε ακριβώς το ίδιο. Στα μέσα περίπου της αγωνιστικής σεζόν, ο Κίρεν έφτασε μια μέρα αργά στην παραλία και μπαίνοντας στο νερό, ανακά- λυψε ότι κατά τύχη στεκόταν δίπλα στον Ας. Μη θέλοντας να κάνει πιο πέρα πρώτος, ο Κίρεν σταύρωσε τα χέρια και κάρ- φωσε το βλέμμα του στη θάλασσα. Στέκονταν ο ένας δίπλα στον άλλο, σιωπηλοί, καθ’ όλη τη διάρκεια της αποθεραπείας. Κάπου στα βόρεια, αθέατη, βρισκόταν η ηπειρωτική Αυστραλία, και μακριά στον νότο, η Ανταρκτική. Μπροστά τους, τίποτα, όσο έφτανε το μάτι στον ορίζοντα. «Έκανα περισσότερα ατομικά ρεκόρ αυτόν τον μήνα από ό,τι ολόκληρη την προηγούμενη χρονιά στην παλιά μου ομάδα». Η φωνή του Ας είχε ξαφνιάσει τον Κίρεν. Έριξε μια ματιά στο άλλο αγόρι, που μερικές φορές ήταν μια σταλιά πιο δυνα- τό ή ένα δευτερόλεπτο ταχύτερο ή μια ανάσα πιο σβέλτο στις αντιδράσεις, ενώ άλλες φορές όχι. Χωρίς να τραβήξει το βλέμμα του από τη θάλασσα, ο Ας ξαναμίλησε. «Καλά ήταν, εδώ που τα λέμε». Και, ρε γαμώτο, ο Κίρεν συνειδητοποίησε τότε μ’ ένα μείγ- μα εκνευρισμού και πρωτόφαντης ευγνωμοσύνης ότι ο τύπος είχε δίκιο. Πραγματικά, ήταν καλά. Ο Κίρεν ποτέ δεν ήταν