Το άλικο γράμμα

[ 10 ] Παρ’όλααυτά, ηαλήθεια είναι πως οσυγγραφέας, όταν σκορ- πίζει τις σελίδες του στους πέντε ανέµους, δεν απευθύνεται στους πολλούς που θα παραπετάξουν το βιβλίο του, ή που δεν θα το πιάσουν ποτέ στα χέρια τους, αλλά στους λίγους που θα τον καταλάβουν καλύτερα κι απ’τους περισσότερους συντρόφους τουστοσχολείοήστη ζωή. Μερικοί συγγραφείς, µάλιστα, το πάνε πολύ µακρύτερα και παραδίνονται σε εµπι- στευτικές αποκαλύψεις τέτοιου βάθους, που θα άρµοζε αν απευθύνονταν, αποκλειστικά και µόνο, στη µία καρδιά και στον ένα νου της απόλυτης κατανόησης · λες και το τυπωµένο βιβλίο που ρίχνεται γενικά στον απέραντο κόσµο θ’ ανακα- λύψει οπωσδήποτε εκεί το έτερον ήµισυ του ίδιου του συγ- γραφέα και θα ολοκληρώσει τον κύκλο της ύπαρξής του, φέρνοντάς τον σε κοινωνία µαζί του. Δεν είναι διόλου κόσµιο όµως να λέει κανείς τα πάντα, ακόµα κι όταν µιλάει απρόσω- πα. Ωστόσο, καθώς οι σκέψεις παγώνουν και ο λόγος µουδιά- ζει, όταν ο οµιλητής δεν έχει µια ειλικρινή σχέση µε το ακρο- ατήριό του, ίσως να µας συγχωρεθεί που φανταζόµαστε πως ένας φίλος, καλός και δεκτικός, και ας µην είναι ο πιο στενός µας φίλος, ακούει τα λόγιαµας · και τότε, όταν αυτήηαίσθηση εγκαρδιότητας λιώσει την έµφυτη επιφυλακτικότητα, µπορεί να φλυαρήσουµε λιγάκι για τα όσα συµβαίνουν γύρω µας κι ίσως και για τον εαυτό µας, αλλά και πάλι κρατώντας το εσώ- τερο εγώπίσωαπό το πέπλο του. Ως το σηµείο αυτό και µέσα σ’ αυτά τα όρια µπορεί, νοµίζω, ένας συγγραφέας να γίνει