Page 9 - Τεύχος 29 – Φθινόπωρο 2014

ȟɃȻȼȶɍɎȿ ɃɍɎɉɋȹȿɌ ɊȻɃȾɃɘɇ Ɋɉɏ ɊȻɋȻɄɉɅɉɏɂɉɗɇ Ɏɉ ȿɋȽȻɍɎȸɋɃɉ ȾɁɆɃɉɏɋȽɃɄȸɌ ȽɋȻɐȸɌ
ɍɎɉɇ ȫȪȦȯȱȳȬȪ ȧȠȮȜȤȱȧȤȪ ȭȿ ȻɏɎɖ Ɏɉ ɎȿɗɑɉɌ Ɂ ɃɍɎɉɋȹȻ ɎɁɌ ȘɅȽȻɌ
με μεγάλη φαντασία
ΜΙΚΡΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
«Ο Αντρέας την τελευταία φορά που εθεάθη ήταν στις 19 Ιανουαρίου 2012» έγραψα
στο ημερολόγιό μου. Οι αισθήσεις μου ήταν σε εγρήγορση. Ήταν μεγάλη
βλακεία να βάλω εκείνο το στοίχημα. Συνέχισα να γράφω: «Αν ποτέ βρεθεί
αυτό το ημερολόγιο, που δε θα βρεθεί, να ξέρετε ότι βρίσκομαι σε έναν δια-
στημικό σταθμό …» Δεν είχα έμπνευση, ήμουν κουρασμένος. Ξεκίνησα να
πάω εκεί που οι αστροναύτες έλεγαν ότι είναι το μπάνιο. Καθώς πήγαινα
προς τα κει, άκουσα φωνές.
– Λοιπόν, Τζορτζ, σήμερα το βράδυ στις 12 θα ανατινάξουμε το σκάφος.
– ΟΚ, αφεντικό.
Πήγα και κόλλησα το αυτί μου στην
πόρτα. Πάγωσα. Το μέταλλο ήταν πα-
γωμένο και η πόρτα, καθώς δε στηρι-
ζόμουν καλά, άνοιξε και σωριάστηκα
μπροστά στους δυο άντρες. Η ανάσα
μουσταμάτησε.Καθώςετοιμαζόμουννα
τρέξω, ένα βαρύ χέρι έπεσε στον ώμο μου.
– Πού πας, μικρέ;
Οάντρας μύριζε ιώδιο και μέντα.
–Δεν είναι σωστό νακρυφακούς. Δεν έπρεπε ναακούσεις αυτάπου λέγαμε.
– Τι θα μου κάνετε; ψέλλισα.
– Ωωωω! Θα δεις, είπε ο άλλος άντρας.
Με έσυρανως την αποθήκηκαι με άφησαν. Ηπόρτα έκλεισε. «Πολύωραία»
σκέφτηκα. «Είμαι κλεισμένος σε έναν διαστημικόσταθμόπουθα τον ανατι-
νάξουν το βράδυ». Κοίταξα γύρω μου. Ήμουν στην αποθήκη με τα όπλα.
Χαμογέλασα. Το πανούργο μυαλό μου άρχισε να δουλεύει.
Εντωμεταξύ κάτω στη Γη
– Μα τι κάναμε; είπε ο Σωτήρης. Η αδερφή του, η Μαρία, κι εκείνος καθό-
ντουσαν μπροστά στον υπολογιστή και διάβαζαν μια ανακοίνωση του δια-
στημικούσταθμού: «Ηαποστολήπουπραγματοποιεί τοδιαστημόπλοιο 123,
λόγωτεχνικών βλαβών θα γυρίσει στη Γηαύριο». Όταν τέλειωσαν τοδιάβα-
σμα χαμογέλασαν μουδιασμένα ο ένας στον άλλο.
– Ναι, αλλά τι θα πούμε στη μαμά σήμερα το βράδυ; ρώτησε ηΜαρία.
– Κάτι θα σκεφτούμε, είπε ο Σωτήρης.
Πίσω στο διαστημόπλοιο
– «Τέλειωσαν όλα» σκέφτηκα. Ψέματα, αλλά εδώ παίζονταν οι ζωές 123
αντρών. Συνέχισα: «…και τι θααπογίνει ηοικογένειάμου, τααδέρφιαμου;».
Ήξερα ότι με φύλαγε ένας άντρας απέξω.
– Να σε ρωτήσω κάτι; του είπα παραπονεμένα.
– Αν είναι να σταματήσεις να κλαις…βέβαια.
– Τώρα που θα πεθάνω και δε θα μπορέσω να πω σε κανέναν τι έγινε εδώ
μέσα, θέλωναμουπεις κάτι. Αυτήηαποθήκηβρίσκεται κοντάστοδωμάτιο
του καπετάνιου;
– Αφού θα πεθάνεις…Ναι, είναι δίπλα σχεδόν. Κάτι άλλο;
– Όχι, τίποτα, χαμογέλασα. «Δεν ξέρετε με ποιον έχετε να κάνετε». Ε… φύ-
λακα, θέλεις λίγη σοκολάτα;
– Ναι, βέβαια.
Το χαμόγελό μου έγινε πλατύτερο. Πού να ’ξερε. Τέλος πάντων. Περίμενα
δύολεπτάκαιμετάάνοιξατηνπόρτα.«Ευχαριστώπολύ,Σωτήρη,γιατοβιβλίο
με τους διαρρήκτες και τις παραβιασμένες κλειδαριές». Βγήκαπροσεκτικά.
Ναι, οφύλακας κοιμόταν. Περπάτησαπροσεκτικάκαι έφτασαστην καμπίνα
του καπετάνιου. Μπήκα μέσα με φόρα και φώναξα:
– Θα ανατινάξουν το σκάφος στις 12!
Στην αρχήδεν άκουγα τίποτα, μετάάκουσα έναμουγκρητό. Κατευθύνθηκα
προς τα εκεί επιφυλακτικά και μετά τον είδα, δεμένο χειροπόδαρα και με
ένα πανί στο στόμα του. Ξέδεσα το πανί.
– «Πήγαινε στο πιλοτήριο, μου είπε. Δεξιά σου θα δεις
μιακονσόλα. Πάτα το κόκκινο κουμπί που λέει ΚΙΝ-
ΔΥΝΟΣ.
Και μετά λιποθύμησε. Αισθάνθηκα σαν
ήρωας. Κοντός και παχουλός ήρωας,
αλλά τι να κάνουμε; Άρχισα να τρέ-
χω, επειδή όμως δεν ήμουν συνη-
θισμένος στη σωματική άσκηση,
κουράστηκα στα πρώτα πενήντα μέτρα. Έφτασα αγκομαχώντας, μπήκα
μέσα στο πιλοτήριο και πάτησα το κουμπί που έλεγε ΚΙΝΔΥΝΟΣ. Μόλις το
πάτησα, ακούστηκεμιασειρήνακαι όλοτοπλήρωμαεμφανίστηκε, ήσχεδόν
όλο.Όταν εμφανίστηκε τοπλήρωμα, πουήταν τελείως ζαβλακωμένο, ήταν
μόνο 121. Κοίταξα το ρολόι μου, ήταν 11:30. Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ένας
άντρας γύρω στα είκοσι με πλησίασε.
– Εσύ σήμανες τον συναγερμό; με ρώτησε.
Κόντεψα να λιποθυμήσω.
Στη Γη
Το τηλέφωνο χτύπησε τρεις φορές. Η μαμά του Αντρέα το σήκωσε.
–Ναι; Αντρέα; …Τι λέει η μαμά του; …Εντάξει, σε αφήνω να κοιμηθείς εκεί.
– Σε ευχαριστώ, μαμά, λέει ο Σωτήρης με τη φωνή του Αντρέα.
Μετά πήρε τηλέφωνο τον κολλητό του (ο αδερφός του ήταν ο καλύτερος
φίλος του Αντρέα).
– Το πίστεψε. Σ’ ευχαριστώ πολύ, μεγάλε, μου κάνεις πολύ μεγάλη χάρη. Σ’
ευχαριστώ.
Στο διάστημα
Κράτησα την αυτοκυριαρχία μου. Από πίσω άναψε μια οθόνη.
– Εδώ κεντρικά. Διαστημόπλοιο 123, τι έγινε;
– Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να μας ανατινάξουν!
– Ποιος είναι αυτός; ρώτησε ο άντρας στην οθόνη.
–Θα σας πωμετά. Δεν υπάρχει ένα μηχάνημα που ανιχνεύει βόμβες; Μπο-
ρείτε να ανιχνεύσετε τη βόμβα;
– Ναι, και βέβαια, μου είπε ο άντρας.
–Μπορείτε να το βάλετε σε λειτουργία;
– Φυσικά, είπε. Δεν το πιστεύω…Πιάνω κάτι που θα εκραγεί στις…
–…12, συμπλήρωσα. Τέλος πάντων πού είναι;
– Τρίτη πόρτα δεξιά.
– Και πώς την απενεργοποιούμε;
– Πατάτε το τρίτο κουμπί αριστερά.
– Ευχαριστώ, είπα κι έφυγα τρέχοντας.
Πάτησα τακατάλληλακουμπιάκαι…ναι…έσβη-
σε.
Το επόμενο πρωί
Τααδέρφιαμουστοσπίτιμούφέροντανκανονικά.
Μόλις έφυγε η μητέρα μας, τους είπα:
–…123 παιδιά.
– Καλά καλά, μου απάντησαν.
Ημαμάμπήκε μέσα κρατώντας μια εφημε-
ρίδα.
– Κοίτα να δεις, είπε, θυμάστε το διαστημό-
πλοιο123; Τουβάλανεβόμβακάτι κατάσκοποι!
Τώρα τους ανακρίνουν.
–Αλήθεια; είπαμε αθώο τόνο. Και τοανα-
τίναξαν;
– Όχι, βέβαια. Τους έσωσε ένα παιδί…Βλακείες.
H δ ι κή σου σελ ί δα . . .
Στείλε μας στο [email protected] τις εντυπώσεις σου για κάποιο βιβλίο που διάβασες και σου
άρεσε, ερωτήσεις για κάποιον συγγραφέα μας, γράψε μας τις εντυπώσεις σου για την εφημερίδα, πρότεινε θέματα και
μοιράσου μαζί μας τις σκέψεις σου. Ίσως τα δεις δημοσιευμένα στο επόμενο τεύχος.
Ο Αντρέας
© Disney Enterprises, Inc.