Page 4 - Τεύχος 29 – Φθινόπωρο 2014

Ο Πότης και ηΜηλίτσα Λαγωνίκα (τα γνωστά μας Λαγω-
νικάκια) ετοιμάζουν τη βαλίτσα τους. Φεύγουν για
Αθήνα. Κρίμα. Οι διακοπέςσταΧανιάτηςΚρήτης τελειώνουν.
Τις παρέτειναν όσο μπορούσαν. Άνοιξαν κιόλας τασχολεία,
πρώτη μέρα σήμερα. Οι γονείς τους, η Αλίκη και ο Βασίλης,
με τα χίλια ζόριαδέχτηκαν ναχάσουν τοναγιασμό ταπαιδιά,
για να περάσουν μια μέρα ακόμα με τον θείο Μανόλη στο
καταπληκτικό του σπιτάκι με την καταπράσινη αυλή.
ΤαΛαγωνικάκιαδενέχουνπεράσειφυσικάαπαρατήρητα
στην πόλη. Έχουν ανακατευτεί σε μια δυο υποθέσεις μυστη-
ρίου.Ημίαστατείχητουκάστρουκαι ηάλληστοΛαογραφικό
Μουσείο της πόλης.Τέλειαπέρασαν και πήραν και το τενεκε-
δένιο κλειδί της πόλης από τον Δήμαρχο για τις υπηρεσίες
τους. Τώρα, όμως , πίσω στα θρανία. Αντίο περιπέτεια, σκέ-
φτεται ο Πότης με λύπη, και η Μηλίτσα όλο και θυμάται κάτι
που ξέχασε στην αυλή ή στην κουζίνα και τρέχει να το πάρει.
Δικαιολογίες για να μην κλείσει ποτέ αυτή η βαλίτσα.
ΟθείοςΜανόλης κοιτάζει το ρολόι του. ΟΡεζίλης σκαρ-
φαλώνει με τα δυο μπροστινά του πόδια στα γόνατά του.
Τον λατρεύει τον θείοΜανόλη. Τέτοια αυλή και τέτοιο σκυ-
λόσπιτο ούτε στον ύπνο του...
− Ε, κοπέλια. Ίντα θα γίνει με σας; Δε θα σας αφήσουν να
φύγετε, καθώς φαίνεται. Έχετε «υπόθεση», κατά πώς τα λέ-
τε κι εσείς. Αφήστε τις βαλίτσες.
ΟΠότης και ηΜηλίτσα πηδάνε πιοψηλά από τον Ρεζίλη
από τη χαρά τους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Έχουν πέντε ώρες
ως τοβράδυπουφεύγει τοπλοίο. Σε πέντεώρες πολλάμπο-
ρείς να κάνεις.
Ο θείος εξηγεί:
−Τηλεφώνησαν από το 2οΔημοτικό Σχολείο. Ηδιευθύ-
ντρια σας ζητάει. Διάσημοι γίνατε, μωρέ! Βρε άιντε να σας
κάνωπακέτο να σας στείλωστη μάνα σας…Έχε χάρη, ωρέ,
που η διευθύντρια ήταν αλαφιασμένη. Σας θέλει τώρα, λέει.
Εξαφανίστηκαν, λέει, οι μαθητές από το σχολείο! Καπνός,
σας λέω. Μετά τον αγιασμό θα έμπαιναν ούλοι στις τάξεις.
Αλλά ώσπου να γίνουν οι χαιρετούρες, λέει, γονείς, παπάς,
δάσκαλοι, λίγο λίγο λιγόστευαν τα μαθητούδια. Και αίφνης
φέξε να βρεις κοπέλια. Ξέρετε τίποτα εσείς, μωρέ;
ΗΜηλίτσα και οΠότης κοιτάχτηκαν. Μήπως οι ζωές των
παιδιών είναι σε κίνδυνο; Πρέπει να δράσουν γρήγορα.
− Πες μας, θείε. Μήπως άφησαν κανένα ίχνος τα παιδιά
αυτά; Κάποιο τεκμήριο; Έχουμε καμία μαρτυρία;
− Ίντα λέτε, μωρέ κουζουλά;Τι είναι τούτα τααλαμπουρ-
νέζικα;
O θείος Μανόλης δεν είχε το DNA του λαγωνικού στο
αίμα του. Τα παιδιά έτρεξαν αμέσως στο σχολείο. Οι αστυ-
νομικοί ήδη σάρωναν τη γειτονιά. Η Μηλίτσα ερεύνησε τις
μισές τάξεις και ο Πότης τις άλλες μισές. Μα ήταν ολοφάνε-
ρο. Στον πίνακα κάθε τάξης, σε μια γωνιά, έγραφε:
«Στα παλιά θρανία. Μας έχουν βάλει τιμωρία. Κι αν η
βέργα σκάει με φόρα, μας αρέσει εδώ πέρα! Είμαστε στο
ΜΟΥ.ΣΧΟ.ΖΩ.».
ΤαΛαγωνικάκια έκαναν νόημα στους αστυνομικούς και
τους δασκάλους να τους ακολουθήσουν. Σε λίγο είχαν βρει
τα παιδιά καθισμένα στα θρανία, τα παλιά.
Μπορείτε να φανταστείτε πού είχαν πάει;
ΜΥΡΙΖΕΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ.
ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΛΑΓΩΝΙΚΑ ΕΞΙΧΝΙΑΖΟΥΝ…
Όπα! Έχουμε υπόθεση εδώ! Αυτό διαπιστώνουν οΠότης και ηΜηλίτσα,
τα περίφημα λαγωνικά που «τρέφονται» με μυστηριώδεις υποθέσεις.
Βοήθησε κι εσύ! Γίνε μέλος της ομάδας. Σε χρειάζονται.
Διάβασε το περιστατικό και βρες τη λύση!
Το συρτάρι του
συγγραφέα εί-
ναι ένας κόσμος
μαγικός. Κά-
ποιοι λένε πως
εκεί υπάρχουν
πολλές μικρές
ιστορίες, χωρίς
αρχή, μέση ή τέ-
λος, και πως κρα-
τούνται φυλακισμένοι άγνω-
στοι ήρωες και ηρωίδες. Αν
ανοίξεις το συρτάρι, τότε ξεπη-
δούν μεμιάς στον έξω κόσμο
και προσπαθούν να δραπετεύ-
σουν.
Οι ρεπόρτερ της εφημερίδας
«Παιδιά, διάλλειμα!» ξεδιαλύ-
νουν τον μύθο και φέρνουν
στο φως τα μυστικά που κρύ-
βει το συρτάρι του
συγγραφέα.
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Οι αδερφοί Λαγωνίκα
αναπνέουν μόνο με…
αστυνομικές ιστορίες.
Έχουν κληρονομήσει
το ερευνητικό δαιμόνιο
του παππού Μιχάλη,
σπουδαίου κάποτε δη-
μοσιογράφου της
ερευνητικής δημοσιο-
γραφίας.
Τις μυστηριώδεις υπο-
θέσεις που λύνουν θα
τις βρεις σε όλα τα βι-
βλιοπωλεία.
Ζήτησε τα Δεκατρία
φτερνίσματα, το Όλα
για τηφανέλα
και το
Πιάστε τους γκραφι-
τάδες!
Η Ελένη Σβορώνου
,
η συγγραφέας των βι-
βλίων, μας υπόσχεται
περισσότερες ιστορίες
σύντομα.
ΤΟ ΣΥΡΤΑΡΙ
ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Στο ΜΟΥσείο ΣΧΟλικής ΖΩης στα Χανιά.
Το συρτάρι του Άρη Δημοκίδη!
Έχω πολλά πράγματα στο συρτάρι μου και, όταν γράφω νέο βιβλίο,
πάντα τα χρησιμοποιώ. Αποκόμματα από εφημερίδες με ενδια-
φέρουσες ειδήσεις, σκόρπια χαρτάκια με ιδέες για βιβλία, παλιές
φωτογραφίες, εικόνες τόπων μακρινών που δεν έχω πάει ποτέ
αλλά θα ήθελα να πάω...
Επίσης, εκεί έχω και το Ημερολόγιο Ονείρων μου. Απ’ όταν ήμουν
μικρός κατέγραφα κάθε όνειρο που θυμόμουν, ειδικά αν ήταν παράξενο,
τρομακτικό ή αστείο. Έτσι έχω ένα μεγάλο τετράδιο με εκατοντάδες όνει-
ρα. Όταν στερεύω από ιδέες, ανοίγω το συρτάρι και παίρνω το Ημερο-
λόγιο Ονείρων: το ανοίγω λοιπόν σε μια σελίδα στην τύχη και διαβάζω
το όνειρο εκείνο. Μπορεί να είναι απ’ το καλοκαίρι του 1985 ή απ’ τον
χειμώνα του 2000, ή ακόμα και χτεσινοβραδινό! Όλα αυτά τα κρατάω στο συρτάρι
μου και μου δίνουν χίλιες ιδέες, αρκεί να τους ρίξω μια ματιά.
Τώρα γράφω το πέμπτο βιβλίο των ΑΟΡΑΤΩΝ ΡΕΠΟΡΤΕΡ και έχει σχέση με τη Χαμένη Ατλαντί-
δα. Εδώ και έναν χρόνο –από τότε που αποφάσισα ότι θα έγραφα ένα βιβλίο για την Ατλαντίδα– μαζεύω
ό,τι βρίσκω που θα μπορούσε να με βοηθήσει στο βιβλίο.
Όπως φαντάζεστε, το συρτάρι μου είναι γεμάτο χάρτες, φωτογραφίες της Σαντορίνης, επιστημο-
νικά άρθρα για την Ατλαντίδα, ποιήματα, λόγια του Πλάτωνα κι ένα σωρό άλλα χρήσιμα πράγματα!
Όταν θα τελειώσω το βιβλίο, θα τα βάλω όλα αυτά στο αρχείο μου και θα αρχίσω να μαζεύω χαρτά-
κια και χαρτούδια για το επόμενο θέμα μου, όποιο κι αν είναι αυτό...
Ο Άρης Δημοκίδης γεννήθηκε το 1978 στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Τα αγαπημένα του
παιδικά βιβλία ήταν ο Μικρός Νικόλας, ο Θησαυρός της Βαγίας και ο Γλάρος Ιωνάθαν. Μικρός
πήγαινε στο ωδείο, άκουγε ξένη μουσική, έβλεπε όλα τα παιδικά προγράμματα στην τηλεόρα-
ση, έγραφε παιδικά παραμύθια κι έφτιαχνε αυτοσχέδιες εφημερίδες. Έχει γράψει τα βιβλία της
σειράς «Στέλλα και Στέφανος» και τις περιπέτειες των «Αόρατων Ρεπόρτερ», τα οποία σου
προτείνουμε να διαβάσεις.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΟΠΕΛΙΑ;