Τ Ο Π Α Λ Α Τ Ι Τ Ω Ν Α Ν Α Μ Ν Η Σ Ε Ω Ν
27
ακόμη να τη φανταστώ να γελάει γέρνοντας στο ντουλάπι με τα
προσωπικά της αντικείμενα στο γυμνάσιο Νιούτον Ντ. Μπέικερ
– ένα γλυκό, συμπαθητικό κορίτσι με μίνι φούστα και ίσια ξανθά
μαλλιά που της έφταναν ως τη μέση.
Καθώς ανεβαίναμε με τον ανελκυστήρα του Πανεπιστημια
κού Νοσοκομείου, ανέφερα στην Κάθι τι μου είχε πει ο γιατρός
νωρίτερα την ίδια μέρα στο τηλέφωνο. Είχε πει ότι η κοιλιά
της μητέρας μου ήταν γεμάτη όγκους και ότι είχε αφαιρέσει το
μεγαλύτερο τμήμα του στομάχου και του παχέος εντέρου. Μου
εξήγησε τι σημαίνει κολοστομία, ότι τα κόπρανά της θα απο-
βάλλονταν αποκεί, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο έπρεπε να
διατηρείται καθαρό το στόμιο. «Μου είπε ότι δεν θα μπορέσει
να επιστρέψει στο άσυλο. Θα τη βάλουν σε έναν καλό οίκο ευγη-
ρίας και θα τη βοηθήσουν να νιώθει όσο το δυνατόν καλύτερα
μέχρι τον θάνατό της».
«Αυτό είναι μια ανακούφιση» είπε η Κάθι πιάνοντάς μου το
χέρι.
«Δεν ξέρω, Κάθι. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι απλώς θα
σηκωθεί, θα βγει απ’ την πόρτα και θα εξαφανιστεί».
Ηπόρτα ήταν μισάνοιχτη όταν φτάσαμε στο δωμάτιο της μητέρας
μου. Ζήτησα από την Κάθι να περιμένει στον διάδρομο μέχρι να
τη φωνάξω. Όταν μπήκα τα φώτα ήταν σβηστά. Μερικά λεπτά
παρατηρούσα τη μητέρα μου που κοιμόταν · ο ήλιος περνούσε
ανάμεσα από τις περσίδες φωτίζοντας το ωχρό πρόσωπό της.
Έμοιαζε με τον παππού μου όταν ήταν ετοιμοθάνατος – ρου-
φηγμένα μάγουλα, σταχτί δέρμα, αναπνοή αργή και κοπιώδης.
Θα πίστευε ότι ήμουν πραγματικά εγώ; Είχε την πεποίθηση ότι
εξωγήινοι μπορούν να πάρουν τη μορφή των αγαπημένων της.
«Μητέρα» είπα. «Εγώ είμαι. Η κόρη σου η Μάιρα». Χρησι-