Μ Ι Ρ Α Μ Π Α Ρ Τ Ο Κ
26
ντας ένα μαχαίρι · η γυναίκα που σου φωνάζει χυδαιότητες στο
πάρκο, που σε ακολουθεί σε στενά δρομάκια ανάβοντας σπίρτα
στα μαλλιά σου.
Δεν ήξερα αν η αδερφή μου, η Νατάλια, είχε την παραμι-
κρή επιθυμία να τη δει, αλλά σκόπευα να τη ρωτήσω όταν θα
ερχόταν η ώρα. Η οργάνωση που βοηθούσε τη μητέρα μου, η
Υπηρεσία Ψυχικής Υγείας για Αστέγους, έκανε προσπάθειες
να οριστεί ένα καθεστώς νομικής κηδεμονίας ώστε να μπορεί
να τοποθετηθεί σε κάποιο γηροκομείο όπου θα είχε ικανοποιη-
τική φροντίδα. Θα είχε επιτέλους κάποιον να την υποστηρίζει
– κάποιον που θα έπαιρνε αποφάσεις για τα οικονομικά της,
για τον τόπο διαμονής της και για την υγεία της. Όταν όμως η
υπόθεση παρουσιάστηκε στο δικαστήριο, η
ΥΨΥ
έχασε. Ελάχι-
στη σημασία είχε το γεγονός ότι η μητέρα μου κάποιες νύχτες
κοιμόταν έξω, στο βρεγμένο χώμα, ή ότι είχε ακράτεια, ότι ήταν
σχεδόν τυφλή και σοβαρά άρρωστη, ότι είχε μακρύ ιστορικό με
απόπειρες αυτοκτονίας, ότι είχε νοσηλευτεί κατ’ επανάληψη σε
ψυχιατρικά ιδρύματα. Ο δικαστής έκρινε ότι η μητέρα μου είχε
σώας τας φρένας για τρεις απλούς λόγους: ήταν σε θέση να ισο-
σκελίζει το καρνέ επιταγών, να αγοράζει τα τσιγάρα της και να
χρησιμοποιεί τα σωστά κέρματα. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί
και παλαιότερα, όταν η αδερφή μου κι εγώ είχαμε προσπαθήσει
να τη θέσουμε υπό δικαστική απαγόρευση.
Νοίκιασα αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο και συνάντησα την παι-
δική μου φίλη, την Κάθι, στο ξενοδοχείο όπου θα έμενα. Είχαμε
συναντηθεί πρώτη φορά έπειτα από τριάντα χρόνια όταν είχα
έρθει στην πόλη δυο μήνες νωρίτερα. Εκτός από μερικά επι-
πλέον κιλά και κάποιες λεπτές γραμμές που είχαν χαραχτεί γύρω
από τα γαλανά της μάτια η Κάθι δεν είχε αλλάξει. Μπορούσα