Τ Ο Π Α Λ Α Τ Ι Τ Ω Ν Α Ν Α Μ Ν Η Σ Ε Ω Ν
25
γράψει αρκετές φορές.
Χάνω πολύ αίμα από κάτω.
Πώς να καταλάβω
όμως τι ήταν αλήθεια;
Είσαι άρρωστη;
της έγραφα· εκείνη απα-
ντούσε:
Μερικές φορές με πηγαίνουν έξω απ’ την πόλη και μου κάνουν
κλύσμα στον ύπνο μου. Αυτά κάνουν στους Εβραίους.
Στα λιγοστά γράμ-
ματα που έστειλε προς το τέλος πάντοτε έκλεινε με τα λόγια:
Αν
έρθεις να με δεις, θα τους βάλω να σου βρουν κρεβάτι.
Ο Νταγκ κι εγώ
παρκάραμε στον δρόμο απέναντι από το άσυλο · φόρεσα σκούρα
γυαλιά ηλίου κι αρνήθηκα να βγω από το αυτοκίνητο. «Θέλω
μόνο να δω πού ζει» είπα. «Αν μπω μέσα, θα θέλει να έρθει μαζί
μου στο σπίτι, και τότε τι γίνεται;» Βούλιαξα στο κάθισμα και
παρακολουθούσα τις γυναίκες που κάπνιζαν έξω απ’ το κτίριο
περιμένοντας ν’ ανοίξουν οι πόρτες. Φυσούσε, και τα σκουπίδια
πετούσαν προς κάθε κατεύθυνση στον έρημο, γυμνό από δέντρα
δρόμο. «Μακάρι να μπορούσα να την πάρω μαζί μου. Τούτο το
μέρος μοιάζει με εμπόλεμη ζώνη» είπα στον Νταγκ την ώρα που
απομακρυνόμασταν. «Τουλάχιστον ξέρω πού ζει. Έτσι γίνεται
πιο πραγματικό. Τώρα, όμως, τι;»
Τελικά, το να ξέρω πού ζει, το να έχω ακριβή εικόνα εκείνου
του μέρους με έκανε να νιώσω χειρότερα. Πώς μπορούσα να της
γυρίσω την πλάτη τώρα που η θλιβερή της ζωή με κοιτούσε κατα-
πρόσωπο; Κι αν δεν έκανα κάτι σύντομα, τι την εμπόδιζε να μετα-
κινηθεί άλλη μια φορά, σε κάποιο άλλο άσυλο, σε άλλη πόλη;
Τα προηγούμενα χρόνια συζητούσα με τον κοινωνικό λειτουργό
της μητέρας μου την επανασύνδεσή μας με την παρουσία τρίτου
προσώπου για υποστήριξη. Δεν θα το έκανα αν δεν υπήρχε τρί-
τος, αν η μητέρα μου δεν ζούσε υπό στενή επίβλεψη, σε κάποιο
ξενώνα σύντομης διαμονής ή σε κάποιο γηροκομείο. Παρότι
ήταν πλέον ηλικιωμένη, στο μυαλό μου εξακολουθούσε να είναι
η ανισόρροπη γυναίκα που περπατάει στον δρόμο κραδαίνο-