Μ Ι Ρ Α Μ Π Α Ρ Τ Ο Κ
24
σύνεργα ζωγραφικής, μια υδρόγειος σφαίρα αντίκα, ένας χάρ-
της της Λαπωνίας. Είχα αστρικούς χάρτες, χάρτες πτηνών κι ένα
βιβλίο με χάρτες από την Εποχή των Ανακαλύψεων. Είχε υπάρξει
ποτέ η μητέρα μου πραγματικά ευτυχισμένη; Είχε περάσει ποτέ
μια μέρα δίχως φόβο, δίχως μια χορωδία στο μυαλό της;
Οι ερωτήσεις που έγραψα προτού φύγω για το Κλίβελαντ:
Πόσος καιρός τής έχει απομείνει; Έχει παλτό; Θα με θυμηθεί;
Πώς θα τη θυμάμαι εγώ όταν θα ’χει πια χαθεί;
Την επόμενη μέρα έφτασα στο Διεθνές Αεροδρόμιο Χόπκινς του
Κλίβελαντ. Τώρα πια ταξιδεύω σχεδόν πάντα με τον Νταγκ: είναι
η πυξίδα μου, ο οδηγός μου, μου βρίσκει τις λέξεις και τον δρόμο.
Πώς θα τα έβγαζα πέρα σ’ αυτό το μέρος χωρίς εκείνον; Την ώρα
που έπαιρνα τη βαλίτσα μου από την παραλαβή αποσκευών σχε-
δόν περίμενα να εμφανιστεί η μητέρα μου. Χρόνια ολόκληρα
κατά διαστήματα κοιμόταν σε κάποιο από τους πάγκους του
αεροδρομίου. Καμιά φορά την πλησίαζαν και της έδιναν χρή-
ματα, αλλά ποτέ δεν κατάλαβε γιατί. Κάποτε μου έγραψε:
Ένας
ευγενικός άντρας μού πρόσφερε πέντε δολάρια στο αεροδρόμιο για κάποιο
λόγο. Ακτίνα φωτός σε μια φουρτουνιασμένη μέρα. Αγόρασα ένα μιλκσέικ
φράουλα από το Micky D’s κι έβαλα τα υπόλοιπα χρήματα στην τσέπη.
Είχα ταξιδέψει στο Κλίβελαντ μόλις δυο μήνες νωρίτερα για να
πάω στη συγκέντρωση παλιών συμμαθητών τριάντα χρόνια μετά
την αποφοίτησή μας. Την επομένη, ο Νταγκ κι εγώ πήγαμε με
το αυτοκίνητο στην Πέιν Άβενιου, κοντά στο κέντρο της πόλης,
για να δούμε το άσυλο όπου ζούσε η μητέρα μου. Το 2004 μου
είχε δώσει τη διεύθυνσή της, όχι τον αριθμό κάποιας ταχυδρομι-
κής θυρίδας όπως στο παρελθόν. Αγνοούσα τότε, όπως κι η ίδια,
ότι είχε καρκίνο, παρόλο που το σώμα της φανέρωνε σημάδια ότι
κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά.
Ζω με πόνο στην Πέιν
1
, μου είχε