Τ Ο Π Α Λ Α Τ Ι Τ Ω Ν Α Ν Α Μ Ν Η Σ Ε Ω Ν
23
Σύντομα θα βρισκόμουν ξανά στην πόλη, όπου είναι δύσκολο
να δεις τ’ αστέρια. Σε ένα ξύλινο δοκάρι στα δεξιά του γραφείου
μου είναι κρεμασμένο ένα ζευγάρι μπότες από δέρμα ταράνδου.
Τις είχα φτιάξει όταν ζούσα στην Αρκτική, πριν από τον τραυμα-
τισμό μου, τότε που ακόμη μπορούσα να ταξιδεύω με ευκολία.
Τι έπρεπε να πάρω μαζί μου για να δώσω στη μητέρα μου μια
εικόνα από τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια της ζωής μου; Πόσο
καιρό θα έμενα στο Κλίβελαντ; Έναν μήνα; Πέντε; Ο γιατρός
στο τηλέφωνο μου είχε πει ότι η μητέρα μου είχε λιγότερο από
έξι μήνες ζωή – εκείνος, όμως, δεν την ήξερε.
Πώς θα της φαινόταν το δωματιάκι μου με τα παράξενα αντι-
κείμενα που αποκαλώ εργαστήρι; Ο σκελετός του ποντικού, η
απολιθωμένη νυχτερίδα, οι φωτογραφίες σιαμαίων διδύμων, τα
ράφια με τις φλούδες σπόρων και τις λειχήνες, το κρανίο και
τα οστά του ελαφιού; Θα σκεφτόταν ότι τα έχουν τοποθετήσει
εκεί εξωγήινοι ή θα ήθελε να τα ζωγραφίσει, όπως εγώ; Φαντα-
σιωνόμουν ότι την απήγαγα από το νοσοκομείο. Θα άνοιγα τον
καναπέ-κρεβάτι και θα την άφηνα να περάσει τις τελευταίες της
μέρες ανάμεσα στα φυτά, στις μπογιές και στα βιβλία· θα την
άφηνα να παίζει πιάνο ό,τι ώρα ήθελε. Θα την άφηνα ακόμα και
να καπνίζει. Θα μπορούσε να μένει ξύπνια όλη τη νύχτα σχεδιά
ζοντας χάρτες ανεμοστρόβιλων, τυφώνων και άλλων μελλοντι-
κών καταστροφών, σαν εκείνους που μου έστελνε στην ταχυ-
δρομική μου θυρίδα. Όμως, δεν θα έβλεπε ποτέ αυτό το μέρος.
Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ξανασηκωνόταν απ’ το κρεβάτι.
Τους τοίχους του εργαστηρίου μου έντυναν αποδείξεις μιας
ζωής όπου η τέχνη και η επιστήμη διασταυρώνονταν: βιβλία
για την ιστορία της τέχνης και την εξέλιξη των ειδών, για την
ανθρωπολογία, την εξερεύνηση των Πόλων, τη λαογραφία, την
ποίηση και τη νευρολογία. Θα ήταν η μητέρα μου πραγματικά
ευτυχισμένη αν την έφερνα εδώ; Σε ένα ντουλάπι υπήρχαν