Μ Ι Ρ Α Μ Π Α Ρ Τ Ο Κ
22
με φόρα στο αυτοκίνητό μου ενώ είχαμε σταματήσει με έναν φίλο
σ’ ένα εργοτάξιο σε κάποιο αυτοκινητόδρομο της Νέας Υόρκης.
Το αυτοκίνητο ήταν παλιό και δεν είχε αερόσακο. Το σώμα μου
κλυδωνίστηκε μπρος πίσω στη θέση του συνοδηγού, το κεφάλι
μου χτύπησε βίαια στο στήριγμα κεφαλής και στο ταμπλό. Coup-
contrecoup ονομάζεται, χτύπημα πάνω στο χτύπημα, όταν ο
εγκέφαλός σου συγκρούεται στα τοιχώματα του κρανίου. Αυτού
του είδους ο τραυματισμός προκαλεί μώλωπες στις εμπρόσθιες
και οπίσθιες περιοχές του εγκεφάλου. Μπορεί να επιφέρει μικρο-
σκοπική αιμορραγία και ρήξη των νευρικών οδών, οδηγώντας τις
συνάψεις σε αστοχία, ανατρέποντας τα σχέδια του εγκεφάλου σου,
ενίοτε για πάντα, έστω κι αν δεν χάσεις τις αισθήσεις σου ή, όπως
στη δική μου περίπτωση, αν δεν τις χάσεις για μεγάλο διάστημα.
Τις μέρες και τους μήνες που ακολούθησαν δεν μπορούσα να
θυμηθώ τις λέξεις για διάφορα πράγματα· άλλοτε πάλι οι λέξεις
σφήνωναν στο μυαλό μου και αρνούνταν να βγουν. Πράξεις
απλές −το να δώσω φιλοδώρημα στον οδηγό του ταξί, να δια-
βάσω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, ν’ ακούσω κάποιον να μιλάει−
έγιναν επίπονες. Τις καλές μέρες συμπεριφερόμουν φυσιο-
λογικά, εκφραζόμουν κατανοητά. Εξακολουθώ να το κάνω.
Μοχθώ για να επεξεργάζομαι τον καταιγισμό ερεθισμάτων που
με περιβάλλει. Μοχθώ για να μην αφήνω να φανεί ότι ακόμα και
ο ήχος του ραδιοφώνου σ’ ένα αυτοκίνητο, ακόμα κι εκείνα τα
έντονα φώτα στο σούπερ μάρκετ ενδέχεται απλώς να ξεπερνούν
την αντοχή μου. Εμείς τα παιδιά των σχιζοφρενών είμαστε οι
μεγάλοι θεματοφύλακες των μυστικών, εκείνοι που δεν θέλουν
να καταλάβεις ότι κάτι δεν πάει καλά.
Έξω από τη γυάλινη πόρτα του εργαστηρίου μου το φεγγάρι
ήταν μια λεπτή φέτα στον μαύρο σαν οψιδιανό, καθαρό ουρανό.