Τ Ο Π Α Λ Α Τ Ι Τ Ω Ν Α Ν Α Μ Ν Η Σ Ε Ω Ν
21
κέφι μετά την εγχείρηση. Παρατήρησε ότι ως αποστολέας ανα-
φερόμουν εγώ, μέσω κάποιου στο Βερμόντ. Ήξερε ότι ήμουν η
κόρη της. Μια νοσοκόμα κάλεσε τις πληροφορίες για να μάθει
τον αριθμό του Μαρκ και άφησε μήνυμα στον τηλεφωνητή του.
Πόσο εύκολο ήταν να με βρουν ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια.
Όταν τηλεφώνησα σε μια φίλη για να της πω ότι θα πήγαινα να
δω τη μητέρα μου, μου είπε «Ελπίζω να μπορέσεις να τη συγχω-
ρήσεις για όσα σου έκανε». «Να τη συγχωρήσω;» αναφώνησα.
«Το θέμα είναι αν
εκείνη
θα με συγχωρήσει ποτέ».
Το βράδυ προτού φύγω για το Κλίβελαντ, την ώρα που ο Νταγκ,
ο αρραβωνιαστικός μου, ετοίμαζε φαγητό, πήγα στο εργαστήρι
μου πάνω από την αποθήκη μας για να μαζέψω κάποια πράγ-
ματα για το ταξίδι. Έκανα αυτό που κάνω πάντοτε μόλις μπω:
κοίταξα στο τραπεζάκι που βρίσκεται αριστερά από το γραφείο
μου για να δω αν είχα αφήσει τίποτα σημειώματα στον εαυτό
μου την προηγούμενη μέρα. Εκεί, στο τραπέζι της μνήμης,
καταλογογραφώ αδιάλειπτα όσα φοβάμαι πως θα ξεχάσω. Από
τότε που τραυματίστηκα στο κεφάλι σε τροχαίο ατύχημα πριν
από μερικά χρόνια, η ζωή μου έχει γίνει ένα παλίμψηστο – μια
περγαμηνή απ’ όπου κάποιος έξυσε τις λέξεις, αφήνοντας μόνο
μια φασματική εικόνα.
Πάνω από το γραφείο μου υπάρχουν λίστες με πράγματα που
δεν θυμάμαι πλέον, με το νόημα λέξεων που κάποτε γνώριζα,
με ιδέες που θα ξεχάσω σε μία ώρα ή σε μία μέρα. Ο υπολογι-
στής μου είναι καλυμμένος με αυτοκόλλητα χαρτάκια που μου
θυμίζουν ποια βιβλία έχω δανείσει σε ποιον, αναμνήσεις που
φοβάμαι πως θα σβήσουν, τραγούδια από το παρελθόν που
έρχονται ξαφνικά στο μυαλό μου.
Ήμουν σαράντα χρονών όταν, το 1999, ένα ημιφορτηγό έπεσε