Μ Ι Ρ Α Μ Π Α Ρ Τ Ο Κ
20
Την προηγούμενη νύχτα είχα δει ένα όνειρο: ήμουν σε ένα
άδειο διαμέρισμα με τη μητέρα μου. Η όψη της ήταν όπως εκείνο
τον χειμώνα του 1990 – τα μαλλιά της καστανά και γκρίζα, άλου-
στα και μπερδεμένα, η μπλούζα της λεκιασμένη και σκισμένη.
Κρατούσε ένα τσιγάρο στο δεξί της χέρι, τα δάχτυλά της σταυρω-
μένα, θαρρείς για καλή τύχη. Ποτέ δεν της πήγαινε το τσιγάρο,
παρόλο που κάπνιζε τέσσερα πακέτα τη μέρα. Οι τοίχοι του
διαμερίσματος ήταν βρόμικοι. Άκουσα έναν χτύπο. «Τι θέλεις;»
ρώτησα τον άγνωστο πίσω απ’ την πόρτα. Εκείνος ψιθύρισε
«Καθάρισε αυτό το μέρος, κάν’ το όπως ήταν στην αρχή». Έτριψα
τοίχους και πατώματα, κι έπειτα υψώθηκα στον αέρα, πετούσα
με τα πόδια μπροστά στα άδεια δωμάτια. Φώναξα στη μητέρα
μου «Έλα πίσω! Μπορείς κι εσύ να πετάξεις!». Εκείνη όμως είχε
ήδη εξαφανιστεί.
Όταν ξύπνησα, υπήρχε ένα μήνυμα στον τηλεφωνητή από
τον φίλο μου τον Μαρκ, που ζούσε στο Βερμόντ. Διατηρούσε
για λογαριασμό μου μια ταχυδρομική θυρίδα στο Μπέρλινγκτον,
τρεις ώρες περίπου από το σπίτι μου στη ΔυτικήΜασαχουσέτη. Ο
μόνος άνθρωπος που μου έστελνε γράμματα εκεί ήταν η μητέρα
μου. «Τηλεφώνησε μια νοσοκόμα από ένα νοσοκομείο στο Κλίβε-
λαντ σχετικά με κάποια κυρία Νόρμα Χερ. Είπαν ότι ήταν επεί-
γον». Πώς με βρήκαν; Χρόνια είχα κρατήσει τη ζωή μου κρυφή
από τη σχιζοφρενή και άστεγη μητέρα μου. Το ίδιο είχε κάνει
και η αδερφή μου, η Νατάλια. Είχαμε αλλάξει και οι δύο όνομα,
η διεύθυνσή μας και ο αριθμός τηλεφώνου μας ήταν απόρρητα.
Τις επόμενες μια δυο μέρες το κουβάρι ξετυλίχτηκε. Αφό-
του η μητέρα μου μεταφέρθηκε εσπευσμένα με το ασθενοφόρο
στο νοσοκομείο, έφτασε στο άσυλο γυναικών όπου ζούσε τα
τελευταία τρία χρόνια το κόκκινο πουλόβερ που της είχα στείλει
για τις γιορτές. Ο Τιμ, ο κοινωνικός λειτουργός της, της πήγε
το δέμα στη μονάδα εντατικής θεραπείας για να της φτιάξει το