Μ Ι Ρ Α Μ Π Α Ρ Τ Ο Κ
28
μοποίησα το παλιό μου όνομα, αυτό που μου είχε δώσει εκείνη.
Άνοιξε τα μάτια της.
«Μάιρα; Είσαι στ’ αλήθεια εσύ;» Η φωνή της μόλις που
ακουγόταν και ο κυματισμός της ήταν παράξενος.
«Σου έφερα ένα μικρό δώρο» είπα και πέρασα το απαλό πορ-
τοκαλί κασκόλ που της είχα πλέξει γύρω από τον λαιμό της.
Κάθισα και της έπιασα το χέρι. Πόσο καλά έβλεπε; Ανέκα-
θεν μου έγραφε για την κακή της όραση, που είχε προκληθεί
από το γλαύκωμα, τον καταρράκτη κι από τα «δηλητηριώδη
αέρια των εχθρικών δυνάμεων». Αναρωτιόμουν αν μπορούσε
να δει πόσο είχα μεγαλώσει. Τα σκούρα καστανά μαλλιά μου
ήταν κομμένα καρέ, όπως την προηγούμενη φορά που την είχα
δει, τώρα όμως είχα λίγες ρυτίδες, λίγο περισσότερες γκρίζες
τρίχες. Εξακολουθούσα, ωστόσο, να ντύνομαι σαν αγοροκόρι-
τσο · φορούσα μαύρη φόρμα και βαμβακερή μπλούζα. «Σου πάει
αυτό το ντύσιμο, καλή μου» μου είπε. «Δείχνεις αθλητική. Πού
είναι η αδερφή σου;»
«Θα είναι εδώ σε μια δυο μέρες» της απάντησα. «Σου στέλνει
την αγάπη της».
Ένιωθα ανακούφιση που μπορούσα να το πω αυτό. Τι θα
έκανα αν η αδερφή μου δεν άντεχε να έρθει; Τι θα έλεγα;
Όταν μπήκε η νοσοκόμα τη ρώτησα πόσα κιλά ήταν η μητέρα
μου.
«Σαράντα δύο. Είστε η κόρη της;»
«Ναι» είπα· ύστερα δίστασα. «Έχω δεκαεπτά χρόνια να τη δω».
Περίμενα από τη νοσοκόμα να με κατακρίνει, αντιθέτως
όμως ήταν ευγενική. «Τι ωραία που είστε μαζί τώρα. Ελπίζω να
έχετε μια υπέροχη επανασύνδεση».
Η μητέρα μου σήκωσε το χέρι της για να προστατεύσει τα
μάτια της. «Σβήσε αυτό το καταραμένο φως».
«Σβηστό είναι» απάντησα.