Τ Ο Π Α Λ Α Τ Ι Τ Ω Ν Α Ν Α Μ Ν Η Σ Ε Ω Ν
29
«Κλείσε τις κουρτίνες. Έχει πολύ φως εδώ μέσα. Πού είναι η
μουσική μου; Πότε θα πάω στο σπίτι;»
«Πού θέλεις να πας;» ρώτησα.
«Πίσω στις γυναίκες μου».
Εννοούσε το άσυλο γυναικών; Ή ήθελε να βρεθεί με την
αδερφή μου κι εμένα στο παλιό της σπίτι στην 148η Γουέστ Στριτ;
«Πού είναι το ραδιοφωνάκι μου; Πάλι το έκλεψαν;»
Είχαν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από την τελευταία
φορά που είχα επισκεφτεί τη μητέρα μου σε νοσοκομείο. Τότε
ήταν έγκλειστη σ’ έναν θάλαμο του Ψυχιατρικού Ινστιτούτου
του Κλίβελαντ και μου είχε ζητήσει να της πάω ένα ραδιόφωνο.
Πάντα χρειαζόταν ραδιόφωνο, κι ως έναν βαθμό το σκοτάδι.
Στα νιάτα της η μητέρα μου είχε εξαιρετικό ταλέντο στη μου-
σική. Όταν ήμουν μικρή, άκουγε μέρα νύχτα τον σταθμό που
έπαιζε κλασική μουσική. Πάντοτε αναρωτιόμουν αν η ανάγκη
της να έχει ραδιόφωνο έκρυβε κάτι πέρα από την αγάπη της για
τη μουσική. Μήπως τη βοηθούσε να κρατάει τις φωνές μακριά
από το μυαλό της;
Έκλεισα τις κουρτίνες καλύπτοντας τις περσίδες. «Καλύτερα
τώρα;»
«Ναι, γλυκιά μου. Είσαι καλό κορίτσι».
Απ’ τον διάδρομο ερχόταν η μυρωδιά φαγητού – καφές,
σούπα και ψωμί. Παρηγορητικές μυρωδιές ανάμεσα στον βόμβο
των μηχανημάτων και στα φορεία – στα τριξίματα και στους
μεταλλικούς ήχους του κόσμου της εντατικής.
«Πεινάς;» τη ρώτησα.
«Όχι και τόσο αυτές τις μέρες» απάντησε. «Θες κάτι να φας;
Είσαι πολύ αδύνατη. Πήγαινε ζήτα τους να σου φτιάξουν ένα
σάντουιτς. Θα πληρώσω εγώ. Φέρε μου την τσάντα μου».
Η μητέρα μου είχε χάσει όλα της τα δόντια εκτός από τα τέσ-
σερα μπροστινά. Θυμάμαι ότι μου είχε γράψει πριν από αρκετά