Μ Ι Ρ Α Μ Π Α Ρ Τ Ο Κ
30
χρόνια πως είχε αναγκαστεί να τα βγάλει όλα επειδή το επίδομα
αναπηρίας δεν κάλυπτε οδοντιατρική περίθαλψη.
Σύμφωνα με την
κυβέρνηση, τα δόντια και τα μάτια είναι απλώς αξεσουάρ
έγραφε.
Σαν ν’
αγοράζεις μια ζώνη ή μια καρφίτσα.
«Πού είναι τα ψεύτικα;» ρώτησα. «Σύντομα θα σερβίρουν το
μεσημεριανό».
«Κάποιος μου τα ’κλεψε» ψιθύρισε. «Όλο μου κλέβουν τα
δόντια μου».
Καθίσαμε λίγο με τα χέρια ενωμένα. Μια βυθιζόταν σε ύπνο
και μια ξυπνούσε. Έφερα την παλάμη της στα χείλη μου. Πρώτη
φορά στη ζωή μου δεν διέκρινα στο δέρμα της τη μυρωδιά του
τσιγάρου. Μύριζε σαν βρεφική λοσιόν. Άνοιξε τα μάτια της.
«Πρέπει να είσαι περήφανη για μένα. Έκοψα το κάπνισμα»
μου είπε.
«Πότε το ’κοψες;»
«Πριν από μια βδομάδα. Όταν με έφεραν εδώ».
«Μπράβοσου» της είπα. «Ξέρεις,μαμά,πάντασ’ αγαπούσα».
Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιούσα τη λέξη
μαμά
από
τότε που ήμουν παιδί. Η αδερφή μου κι εγώ πάντοτε τη λέγαμε
μητέρα, Νόρμα ή Νόρμι. Ήταν δύσκολο να την αποκαλέσεις οτι-
δήποτε μητρικό, παρότι προσπαθούσε σκληρά να είναι ακριβώς
αυτό. Στο νοσοκομείο, όμως, ετοιμοθάνατη καθώς ήταν, η λέξη
μαμά
έμοιαζε η μόνη κατάλληλη.
«Κι εγώ σ’ αγαπώ» μου είπε. «Αλλά έφυγες μακριά μου.
Πολύ μακριά».
«Το ξέρω. Λυπάμαι».
«Συνέβησαν πολλά» είπε.
«Συνέβησαν πολλά και σ’ εμένα. Τώρα όμως είμαι εδώ».
«Ναι. Χαίρομαι που ήρθες. Άφησέ με τώρα να κοιμηθώ.
Είμαι τόσο κουρασμένη».