Basic HTML Version
Ν Τ . Χ . Λ Ο Ρ Ε Ν Σ
8
καλύτερες, γιατί ήταν γυναίκες. Περιπλανήθηκαν ακόµα στα
δάση µαζί µε γεροδεµένους νέους που κουβαλούσαν κιθάρες
–γκλιν γκλαν!–, είπαν τα τραγούδια των εκδροµιστών κι ήταν
ελεύθερες. Ελεύθερες! Αυτή ήταν η µεγάλη λέξη. Έξω στον
ανοιχτό κόσµο, έξω στα δάση της αυγής, µε ηδονικούς νέους
συντρόφους που είχαν υπέροχους λαιµούς, ελεύθερες να κά
νουν ό,τι τους άρεσε και, πάνω απ’ όλα, να πουν ό,τι τους
άρεσε. Αυτό που µετρούσε στον ύψιστο βαθµό ήταν η συζή
τηση: το παθιασµένο παιχνίδι του λόγου. Ο έρωτας ήταν απλώς
ένα µικρό συµπλήρωµα.
Και η Χίλντα και η Κόνστανς είχαν µέχρι τα δεκαοχτώ τους
τα πρώτα διερευνητικά τους ειδύλλια. Οι νεαροί άντρες, µε
τους οποίους συζητούσαν τόσο παθιασµένα και τραγουδούσαν
τόσο λάγνα και κατασκήνωναν κάτω από τα δέντρα µε τόση
ελευθερία, αποζητούσαν, ασφαλώς, την ερωτική ένωση. Τα
κορίτσια διατηρούσαν τις αµφιβολίες τους, απ’ την άλλη, όµως,
το ζήτηµα το είχαν συζητήσει τόσο πολύ, που φαινόταν να είναι
πολύ σηµαντικό. Αλλά και οι άντρες ήταν τόσο σεµνοί και
φλογισµένοι από πόθο. Γιατί λοιπόν ένα κορίτσι να µην φερθεί
βασιλικά και να χαρίσει τον εαυτό της;
Ως εκ τούτου, καθεµιά είχε χαρίσει τον εαυτό της στον νέο
µε τον οποίο είχε απολαύσει την πιο προσωπική και εκλεπτυ
σµένη συζήτηση. Τα επιχειρήµατα, οι συζητήσεις ήταν αυτό
που είχε σηµασία. Το ζευγάρωµα και η ένωση αποτελούσαν
απλώς ένα είδος επιστροφής στο πρωτόγονο, αλλά και τον αντί
ποδα της κορύφωσης κατά κάποιον τρόπο. Ο έρωτας για το
αγόρι λιγόστευε ύστερα από αυτό και είχαν κάπως την τάση να
το µισήσουν, σαν να είχε παραβιάσει τον προσωπικό χώρο τους
και την εσωτερική ελευθερία τους. Γιατί, ασφαλώς, αν ήσουν
κορίτσι, η αξιοπρέπειά σου ολόκληρη και το νόηµα της ζωής
σου συνοψίζονταν στην επίτευξη µιας απόλυτης, τέλειας, µιας
καθαρής και βασιλικής ελευθερίας. Τι άλλο µπορούσε να