Basic HTML Version
Ν Τ . Χ . Λ Ο Ρ Ε Ν Σ
6
Ήταν το 1920. Ο Κλίφορντ και η Κόνστανς επέστρεψαν στο
σπίτι τους, το Ράγκµπι Χολ, στην οικογενειακή εστία. Ο πατέρας
του είχε πεθάνει, ο Κλίφορντ ήταν πια βαρονέτος και η Κόνστανς
η λαίδη Τσάτερλι. Έστησαν το νοικοκυριό τους και άρχισαν τον
έγγαµο βίο στο αρκετά µουντό σπίτι των Τσάτερλι, µε ένα
εισόδηµα µάλλον ανεπαρκές. Ο Κλίφορντ είχε και µία αδελφή, η
οποία όµως είχε φύγει. Πέρα από αυτήν, άλλοι κοντινοί συγγενείς
δεν υπήρχαν. Ο µεγαλύτερος αδελφός είχε πεθάνει στον πόλεµο.
Παράλυτος διά βίου, ξέροντας πως ποτέ δεν θα αποκτούσε παι
διά, ο Κλίφορντ γύρισε στην πατρίδα, στα Μίντλαντς, που τα
σκέπαζε η καταχνιά, για να κρατήσει, όσο µπορούσε, ζωντανό το
όνοµα των Τσάτερλι.
Στην πραγµατικότητα δεν είχε αφεθεί στη µοίρα του. Μπο
ρούσε να κυκλοφορεί µόνος του µ’ ένα καροτσάκι κι είχε κι
άλλο ένα µ’ ένα µικρό µοτέρ, που του επέτρεπε να κάνει το
γύρο του στον κήπο και στο υπέροχο, µελαγχολικό άλσος, το
οποίο τον έκανε στ’ αλήθεια τόσο περήφανο, κι ας καµωνόταν
ότι τον άφηνε αδιάφορο.
Έχοντας υποφέρει τόσο πολύ, είχε χάσει έως ένα βαθµό την
αίσθηση του πόνου. Εξακολουθούσε να είναι περίεργος, εύ
στροφος και πρόσχαρος, ζωηρός σαν πουλάκι, θα ’λεγε κα
νείς, µε το ροδαλό, όλο υγεία πρόσωπό του και τα χλωµά γα
λανά και προκλητικά λαµπερά µάτια του. Οι πλάτες του ήταν
φαρδιές και στιβαρές, τα χέρια του γεροδεµένα. Ραβόταν
ακριβά στο Λονδίνο και φορούσε κοµψές γραβάτες από την
Μποντ Στριτ. Κι όµως µπορούσε να διακρίνει κανείς στην όψη
του το εξεταστικό βλέµµα, ακόµα και την ελαφριά νωθρότητα
του σακάτη.
Είχε πλησιάσει τόσο πολύ το θάνατο, ώστε ό,τι του είχε
αποµείνει του ήταν κάτι παραπάνω από πολύτιµο. Στην αγωνι
ώδη λάµψη των µατιών του ήταν εµφανές, µετά το µεγάλο σοκ,
πόσο περήφανος ένιωθε που ήταν ακόµη ζωντανός. Είχε όµως