Basic HTML Version
5
Ε
Κ Ε Φ Α Λ Α Ι Ο Π Ρ Ω Τ Ο
ίναι κατά βάθος τραγική η εποχή µας, έτσι κι εµείς
αρνούµαστε να τη δούµε τραγικά. Ο κατακλυσµός πέρασε, στη
µέση τώρα εµείς και γύρω µας χαλάσµατα. Αρχίζουµε να
στήνουµε µικρά καινούργια σπιτικά, να τρέφουµε µικρές νέες
ελπίδες. Μάλλον δύσκολη δουλειά· οµαλός δρόµος για το µέλλον
δεν υπάρχει πια· τα εµπόδια, όµως, είτε τα παρακάµπτουµε είτε
σκαρφαλώνουµε και τα ξεπερνάµε. Πρέπει να ζήσουµε, όσοι κι
αν είναι οι ουρανοί που τσακίστηκαν.
Αυτή, λίγο πολύ, ήταν η άποψη της Κόνστανς Τσάτερλι. Ο
πόλεµος έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή της. Και το ’χε καταλά
βει πως πρέπει κανείς να ζει και να µαθαίνει.
Το 1917 παντρεύτηκε τον Κλίφορντ Τσάτερλι. Πέρασαν µαζί
το µήνα του µέλιτος. Κι έπειτα αυτός γύρισε στη Φλάνδρα, για
να τον µπαρκάρουν έξι µήνες αργότερα πίσω στην Αγγλία,
κοµµάτια σχεδόν. Η Κόνστανς, η γυναίκα του, ήταν τότε στα
είκοσι τρία της κι αυτός στα είκοσι εννιά.
Είχε γραπωθεί από τη ζωή µε τρόπο αξιοθαύµαστο. Δεν πέ
θανε και φάνηκε σιγά σιγά να µαζεύει και πάλι τα κοµµάτια
του. Για δύο χρόνια παρέµεινε στα χέρια των γιατρών. Ύστερα
ανακοίνωσαν επίσηµα πως θεραπεύτηκε και µπορούσε πάλι να
επιστρέψει στη ζωή του, σακατεµένος ο µισός µια για πάντα,
από τη µέση και κάτω.