Basic HTML Version
Ν Τ . Χ . Λ Ο Ρ Ε Ν Σ
28
delicti, στο σώµα του εγκλήµατος. Το δέσιµό τους ήταν πολύ
ισχυρό, η επαφή όµως παντελώς ανύπαρκτη.
Η Κόνι, εντούτοις, µάντεψε ότι ο πατέρας της είχε πει κάτι
κι ότι αυτό το κάτι στριφογύριζε στο µυαλό του Κλίφορντ.
Εκείνη ήξερε πως δεν τον ένοιαζε αν ήταν παρθένα κατά το
ήµισυ ή περπατηµένη, στο βαθµό που ο ίδιος δεν γνώριζε και
δεν αναγκαζόταν να δει απολύτως τίποτε. Εξάλλου, όσα δεν
αντικρίζει το µάτι κι όσα το µυαλό αγνοεί δεν υπάρχουν.
Η Κόνι κόντευε πια τα δύο χρόνια στο Ράγκµπι. Δύο χρόνια
άχρωµα, αφιερωµένα στον Κλίφορντ, στην ανάγκη του γι’ αυ
τήν, αφιερωµένα στο έργο του, πάνω απ’ όλα στο έργο του. Τα
ενδιαφέροντά τους δεν είχαν πάψει να πορεύονται δίπλα δίπλα
σε ό,τι είχε να κάνει µε τα γραπτά του. Κουβέντιαζαν κι
αγκοµαχούσαν όσο κυοφορούσε η συγγραφή κι αισθάνονταν
πως στ’ αλήθεια κάτι σάλευε µέσα στο κενό.
Μέχρι εκεί έφτανε η ζωή τους: µια ζωή στο κενό. Όσο για
τα υπόλοιπα, ζωή δεν υπήρχε. Υπήρχε το Ράγκµπι, οι υπηρέ
τες – σαν τις σκιές κι αυτοί, δίχως πραγµατική υπόσταση. Η
Κόνι έβγαινε για βόλτα στο άλσος και στο δάσος που γειτόνευε
µ’ αυτό. Απολάµβανε τη µοναξιά και το µυστήριο, κλότσαγε
τα καφετιά φθινοπωρινά φύλλα κι έκοβε τα ανοιξιάτικα κί
τρινα αµάραντα. Όλα, όµως, έµοιαζαν σαν σε όνειρο ή, καλύ
τερα, σαν είδωλο της πραγµατικότητας. Τα φύλλα της βελανι
διάς σάλευαν όπως µέσα σε καθρέφτη, η ίδια έµοιαζε µε φι
γούρα βγαλµένη από βιβλίο, µάζευε αµάραντα που ’χαν
αποµείνει οι σκιές τους µόνο, µνήµες, λέξεις – στερηµένη από
περιεχόµενο, απ’ το άγγιγµα, απ’ την επαφή. Μοναχά η ζωή
της µε τον Κλίφορντ, η ακατάπαυστη ύφανση του ιστού µε
νήµατα, µε τις ασηµαντότητες της συνείδησης, µοναχά τα
αφηγήµατα αυτά που ο σερ Μάλκολµ έλεγε ότι ήταν χωρίς
ουσία, ότι δεν θα διαρκούσαν. Και γιατί θα ’πρεπε να ’χουν
ουσία, γιατί θα ’πρεπε να διαρκέσουν; Της φτάνουν της µέρας