Basic HTML Version
Ο Ε Ρ Α Σ Τ Η Σ Τ Η Σ Λ Α Ι Δ Η Σ Τ Σ Α Τ Ε Ρ Λ Ι
25
αρχίσει να γράφει αφηγήµατα, παράξενα, πολύ προσωπικά
αφηγήµατα για ανθρώπους που είχε γνωρίσει, έξυπνα, µε αρ
κετή δόση κακεντρέχειας και, παρ’ όλ’ αυτά, µυστήρια ανού
σια. Η παρατηρητικότητά του ήταν ασυνήθιστη και ιδιόρρυθµη.
Δεν άγγιζε όµως την ουσία, δεν είχε καµιά πραγµατική επαφή
µε αυτήν. Τα πάντα έδειχναν να συµβαίνουν σ’ έναν τεχνητό
κόσµο – καθώς, όµως, και η ίδια η ζωή µοιάζει στις µέρες µας
µε σκηνή θεάτρου, φωτισµένη τεχνητά, οι αφηγήσεις του ταί
ριαζαν παράδοξα στη σύγχρονη πραγµατικότητα – στον σύγ
χρονο ψυχισµό, δηλαδή.
Ο Κλίφορντ είχε αναπτύξει µια σχεδόν νοσηρή ευαισθησία
για αυτά τα αφηγήµατα. Ήθελε να τα βρίσκουν όλοι καλά, τα
καλύτερα του είδους τους,
ne plus ultra
. Δηµοσιεύονταν στα πιο
µοντέρνα περιοδικά, και, όπως γίνεται συνήθως, είτε τα επαι
νούσαν είτε τα έψεγαν. Ο ψόγος, όµως, ήταν µαρτύριο για τον
Κλίφορντ, σαν µαχαιριές. Έµοιαζε να ’χει επενδύσει όλο του το
είναι στα αφηγήµατά του.
Η Κόνι τον βοηθούσε µε όποιον τρόπο µπορούσε. Στην αρχή
είχε ενθουσιαστεί. Ο Κλίφορντ ανέλυε µαζί της τα πάντα διεξο
δικά, µονότονα, πεισµατικά, επίµονα, κι αυτή έπρεπε να αντα
ποκρίνεται µε όλο της το σθένος. Θαρρείς κι ολόκληρη η ψυχή,
το κορµί και η γυναικεία φύση της όφειλαν να ξεσηκωθούν και
να παρεισφρήσουν στις αφηγήσεις του. Αυτό τη συνέπαιρνε και
την απορροφούσε.
Όσο για την καθηµερινότητά τους, ήταν πολύ περιορισµένη.
Η Κόνι είχε να επιβλέψει το νοικοκυριό. Η οικονόµος, ωστόσο,
ήταν στην υπηρεσία του σερ Τζέφρι πολλά χρόνια κι αυτό το
στεγνό, γέρικο, υπερβολικά καθωσπρέπει θηλυκό που σέρβιρε
στο τραπέζι –δύσκολα θα την αποκαλούσες καµαριέρα, ή και
γυναίκα καλά καλά– µετρούσε σαράντα χρόνια µες στο σπίτι. Κι
αυτές ακόµα οι υπηρέτριες δεν ήταν πια στα νιάτα τους. Ήταν
απαίσιο! Τι άλλο µπορούσες να κάνεις για ένα µέρος σαν κι