Basic HTML Version
Ν Τ . Χ . Λ Ο Ρ Ε Ν Σ
24
ξένοιαστος. Ήταν ένα πληγωµένο πλάσµα κι αυτό έκανε την
Κόνι να προσκολληθεί πάνω του µε πάθος.
Εκείνη, όµως, δεν µπορούσε να µην διακρίνει πόσο ξένοι
τού ήταν οι άνθρωποι. Οι ανθρακωρύχοι, κατά µία έννοια, ήταν
ο δικός του κόσµος. Tους έβλεπε, πάντως, περισσότερο σαν
πράγµατα παρά σαν ανθρώπους, ανήκαν µάλλον στα λαγούµια
των ορυχείων παρά στη ζωή κι ήταν κυρίως παρουσίες άξεστες
κι άµορφες παρά ανθρώπινα πλάσµατα σαν κι αυτόν. Κατά κά
ποιον τρόπο τούς φοβόταν, δεν µπορούσε, τώρα που ’χε µείνει
σακάτης, να ανεχτεί το βλέµµα τους. Κι είχαν έναν ανδρισµό
τραχύ κι αλλόκοτο, που του φαινόταν τόσο αφύσικος όσο κι οι
σκαντζόχοιροι.
Δεν τον ενδιέφεραν παρά ελάχιστα. Τους παρατηρούσε
όπως βλέπει κανείς µέσα στο µικροσκόπιο ή όπως κοιτάζει
µέσα από ένα τηλεσκόπιο. Δεν τον άγγιζαν. Δεν τον άγγιζε
ουσιαστικά τίποτε και κανένας, αν εξαιρέσει κανείς το Ράγκµπι
–κατά παράδοση– και την Έµα λόγω των στενών δεσµών της
οικογενειακής συµµαχίας. Πέρα από αυτά, δεν υπήρχε τίποτε
που να τον αγγίζει πραγµατικά. Η Κόνι ένιωθε ότι κι αυτή δεν
είχε καταφέρει να τον αγγίξει, να τον αγγίξει πραγµατικά. Δεν
είχε κατορθώσει ποτέ να τον πλησιάσει, ίσως στο τέλος τέλος
να µην υπήρχε τίποτε για να πλησιάσει – µόνο µια σκέτη άρ
νηση για κάθε ανθρώπινη επαφή.
Κι όµως, η εξάρτησή του από την Κόνι ήταν απόλυτη – την
είχε ανάγκη κάθε ώρα και στιγµή. Όσο στιβαρός και ρωµαλέος
κι αν ήταν, παρέµενε ανήµπορος. Κατάφερνε, βέβαια, να
µετακινείται µόνος του µε το καροτσάκι. Είχε και µία αναπη
ρική πολυθρόνα µε κινητήρα και µπορούσε να καπνίζει την ώρα
που έκανε τη βόλτα του στο πάρκο. Μοναχός του, όµως, ήταν
σαν χαµένος. Χρειαζόταν την Κόνι στο πλάι του, έστω για να
του επιβεβαιώνει απλώς την ύπαρξή του.
Μέσα σ’ όλα αυτά, εξακολουθούσε να είναι φιλόδοξος. Είχε