Basic HTML Version
Ν Τ . Χ . Λ Ο Ρ Ε Ν Σ
22
δεν βρίσκεις νότια του Τρεντ. Όµως στα Μίντλαντς, στον
βιοµηχανικό βορρά, το χάσµα ήταν πράγµατι αγεφύρωτο κι
επαφή δεν µπορούσε να υπάρξει επ’ ουδενί. Εσύ µε τους δικούς
σου κι εγώ µε τους δικούς µου. Μια ανεξήγητη άρνηση πως η
καρδιά χτυπάει µε τον ίδιο τρόπο σ’ όλους τους ανθρώπους.
Ωστόσο, στη θεωρία, το χωριό συνέπασχε µε τον Κλίφορντ
και την Κόνι. Στην πράξη, πάλι, επικρατούσε το «άσε µας ήσυ
χους!» κι απ’ τους µεν κι απ’ τους δε.
Ο εφηµέριος ήταν ένας αγαθός άνθρωπος γύρω στα εξήντα,
αφοσιωµένος στο καθήκον και µε την προσωπικότητά του
εκµηδενισµένη σε βαθµό ανυπαρξίας από τη λογική τού «άσε
µας ήσυχους!» που κυριαρχούσε στο χωριό. Οι γυναίκες των
ανθρακωρύχων ήταν, σχεδόν όλες, οπαδοί του µεθοδισµού. Οι
ανθρακωρύχοι δεν πίστευαν σε τίποτε. Όµως, το σχήµα µε όλη
του την επισηµότητα επαρκούσε για να καλύψει τελείως το γε
γονός ότι ο εφηµέριος ήταν κι αυτός άνθρωπος σαν τον καθένα.
Όχι, ήταν ο αιδεσιµότατος Άσµπι, ένα αυτόµατο µηχάνηµα που
εκφωνούσε κηρύγµατα κι έλεγε προσευχές.
Το επίµονο, το ενστικτώδες «η αφεντιά µας είναι ίσα κι
όµοια µε τη δικιά σου, κι ας
είσαι
κι η λαίδη Τσάτερλι!» έκανε
αρχικά την Κόνι να προβληµατιστεί και να αποθαρρυνθεί µέχρι
εκεί που δεν πήγαινε. Η περίεργη, καχύποπτη, υποκριτική
προσήνεια µε την οποία οι γυναίκες των ανθρακωρύχων αντι
δρούσαν στις κρούσεις της έκρυβε έναν τόνο αφύσικα προ
σβλητικό: «Μπα σε καλό µου! Για να µου µιλάει κι η λαίδη
Τσάτερλι τώρα, πά’ να πει πως είµαι κι
εγώ
κάποια! Μόνε µην
το πάρει επάνω της και µε περάσει για καµιά παρακατιανή
της!». Τα λόγια αυτά, που τ’ άκουγε διαρκώς απ’ τις γυναίκες,
καθώς τα πρόφεραν απ’ τη µύτη, µε φωνή όλο γαλιφιά και δου
λικότητα, ήταν ανυπόφορα. Δεν µπορούσε να τα παραβλέψει.
Ήταν προκλητικά κατά τρόπο προσβλητικό και σφοδρό.
Ο Κλίφορντ τούς άφηνε στην ησυχία τους κι έµαθε κι αυτή