Basic HTML Version
Ο Ε Ρ Α Σ Τ Η Σ Τ Η Σ Λ Α Ι Δ Η Σ Τ Σ Α Τ Ε Ρ Λ Ι
21
δική του κι οι άνθρωποί του διέθεταν κότσια. Η Κόνι αναρωτιό
ταν τι άλλο διέθεταν εκτός απ’ αυτό – µυαλό και µάτια, πάντως,
όχι. Ο κόσµος ήταν ξερακιανός, τραχύς κι αγέλαστος σαν το
τοπίο, κι εξίσου αφιλόξενος. Ακόµα, στον τρόπο που µασούσαν
–µε το στόµα γεµάτο– τις λέξεις της ντοπιολαλιάς τους, αλλά
και στο σούρσιµο που έκαναν οι µπότες τους µε τις καρφωµένες
σόλες πάνω στην άσφαλτο, καθώς έπαιρναν σερνάµενοι το
δρόµο της επιστροφής, παρέες παρέες µετά τη δουλειά, υπήρχε
κάτι το µυστήριο και το τροµακτικό.
Κανένα καλωσόρισµα δεν περίµενε τον νεαρό γαιοκτήµονα
– µήτε γιορτή µήτε υποδοχή µήτε ένα λουλούδι. Παρά µόνο µια
νοτισµένη διαδροµή µε τ’ αυτοκίνητο στη σκοτεινή, υγρή ανη
φοριά που τρύπωνε µέσα στο ζοφερό σύδεντρο, σκαρφάλωνε
στην πλαγιά του άλσους, όπου έβοσκαν σταχτιά, µουσκεµένα
πρόβατα, και κατέληγε στην κορυφή. Εκεί, το σπίτι άπλωνε τη
σκούρα καφετιά πρόσοψή του κι ο οικονόµος µε τη σύζυγό του
έτρεχαν δώθε κείθε, σαν σαστισµένοι ενοικιαστές της γης,
έτοιµοι να ψελλίσουν ένα καλωσόρισµα.
Ανάµεσα στο Ράγκµπι Χολ και το χωριό δεν υπήρχε καµιά
επικοινωνία – καµιά απολύτως. Ούτε χαιρετούρες ούτε υποκλί
σεις. Οι ανθρακωρύχοι απλώς τους κάρφωναν µε το βλέµµα
τους. Οι µαγαζάτορες ανασήκωναν το καπέλο στην Κόνι, σαν να
τους ήταν γνώριµη, ενώ στον Κλίφορντ χαµήλωναν αλλόκοτα το
κεφάλι µ’ ένα νεύµα. Αυτό ήταν όλο. Το χάσµα αγεφύρωτο και
µια σιωπηρή περιφρόνηση εκατέρωθεν. Στην αρχή η Κόνι υπέ
φερε από αυτή τη σταθερή ροή περιφρόνησης απ’ το χωριό. Αρ
γότερα σκλήρυνε τη στάση της και το αντιµετώπισε σαν κάτι
τονωτικό, κάτι απέναντι στο οποίο έπρεπε να σταθεί στο ύψος
της. Το πρόβληµα δεν είχε να κάνει µε το ότι αυτή κι ο Κλίφορντ
ήταν αντιπαθείς – ανήκαν απλώς σε φάρα πέρα για πέρα αλλιώ
τικη απ’ αυτή των ανθρακωρύχων. Το χάσµα αγεφύρωτο, η
άβυσσος που τους χώριζε απερίγραπτη, τέτοια που όµοιά της