Basic HTML Version
Ν Τ . Χ . Λ Ο Ρ Ε Ν Σ
16
κι αυτό ήταν γελοίο στα µάτια του απέραντου κόσµου που βρι
σκόταν εκείνη την εποχή σε αναµπουµπούλα. Τώρα πια ήταν
κληρονόµος, ο κύριος του Ράγκµπι, του παλιού Ράγκµπι. Μή
πως αυτό δεν ήταν τροµερό! Μα και υπέροχο, ναι, υπέροχο! Και
την ίδια ώρα, ίσως, πέρα έως πέρα παράλογο.
Οσερ Τζέφρι δεν επρόκειτο να ανεχτεί κανέναν παραλογισµό.
Είχε χλωµιάσει και ήταν ανάστατος, κλεισµένος στο καβούκι
του κι αποφασισµένος πεισµατικά να σώσει την πατρίδα και τη
θέση του, είτε µε τον Λόιντ Τζορτζ είτε µ’ όποιον ήθελε προκύ
ψει. Ήταν τόσο ξεκοµµένος, τόσο αποξενωµένος από την
πραγµατική Αγγλία, τόσο βαθιά νυχτωµένος, που είχε σε
εκτίµηση ακόµα και τον Οράτιο Μπότοµλι
2
. Υποστήριζε την
Αγγλία και τον Λόιντ Τζορτζ, όπως οι πρόγονοί του είχαν πράξει
το ίδιο για την Αγγλία και τον Άγιο Γεώργιο. Τη διαφορά δεν
την κατάλαβε ποτέ του. Κι έτσι ο σερ Τζέφρι σώριαζε δέντρα
και υποστήριζε τον Λόιντ Τζορτζ και την Αγγλία, την Αγγλία
και τον Λόιντ Τζορτζ.
Ήθελε να παντρέψει το γιο του για να του σκαρώσει το διά
δοχο. Στα µάτια του Κλίφορντ ο πατέρας του ήταν αδιόρθωτα
αναχρονιστικός. Όµως µήπως είχε κι αυτός προχωρήσει καθό
λου παραπέρα, εκτός από το να αντιληφθεί φευγαλέα τη γελοιό
τητα των πάντων και την υπέρτατη γελοιότητα της ίδιας της
θέσης του; Θέλοντας και µη, αποδέχτηκε τον τίτλο και το
Ράγκµπι µε όση σοβαρότητα του απέµενε.
Την εύφορη διάθεση την είχε νεκρώσει ο πόλεµος. Πλεόνα
ζαν ο θάνατος κι η φρίκη. Κάθε άντρας είχε ανάγκη από
στήριγµα και ζεστασιά. Χρειαζόταν ένα αγκυροβόλι µέσα στον
κόσµο µακριά απ’ τον κίνδυνο. Χρειαζόταν µια σύζυγο.
Οι Τσάτερλι, δύο αγόρια µε την αδελφή τους, είχαν ζήσει
αλλόκοτα αποµονωµένοι, κλεισµένοι µόνοι τους µέσα στο
Ράγκµπι, παρά τις γνωριµίες τους. Μια αίσθηση αποµόνωσης
ενίσχυε τον οικογενειακό δεσµό, η αίσθηση της αδυναµίας της