Basic HTML Version
Ν Τ . Χ . Λ Ο Ρ Ε Ν Σ
14
δαπούς που δεν ήταν της σειράς του. Μ’ έναν τρόπο που
δρούσε πάνω του παραλυτικά, είχε την επίγνωση ότι ήταν ανυ
περάσπιστος κι ας διέθετε, χάρη στα προνόµιά του, κάθε µέσο
για να προστατευτεί. Παράδοξο µεν, αλλά οπωσδήποτε σηµείο
των καιρών.
Έβρισκε λοιπόν συναρπαστική αυτή την παράξενη διακρι
τική σιγουριά µιας κοπέλας σαν την Κόνστανς Ριντ. Μέσα σ’
όλο αυτό το χάος του έξω κόσµου ήταν πολύ περισσότερο κυρία
του εαυτού της απ’ όσο ο ίδιος κύριος του δικού του.
Ωστόσο, ήταν κι αυτός επαναστάτης: εξεγειρόταν ακόµα κι
ενάντια στην ίδια την τάξη του. Ίσως πάλι η λέξη επαναστάτης
να ’ναι υπερβολική· δυσανάλογα υπερβολική. Απλώς είχε παρα
συρθεί κι αυτός από τη γενικότερη και συνηθισµένη αντιδρα
στικότητα των νέων ενάντια στη σύµβαση και σε κάθε υπαρκτή
εξουσία. Οι πατεράδες ήταν γελοίοι, κι ο δικός του ξεροκέφα
λος πατέρας ο γελοιότερος όλων. Αλλά και οι κυβερνήσεις ήταν
γελοίες, και ιδίως η εγγλέζικη µε την αρειµάνια απάθειά της.
Και οι στρατοί ήταν γελοίοι, κι όλοι µαζί οι γεροξεκούτηδες
στρατηγοί, µε πρώτο και καλύτερο αυτό τον κοκκινοµούρη τον
Κίτσενερ. Ακόµα κι ο πόλεµος ήταν πραγµατικά γελοίος, πα
ρόλο που αφάνιζε κόσµο και κοσµάκη.
Στην πραγµατικότητα τα πάντα ήταν ελαφρώς ή και πολύ
γελοία. Οτιδήποτε είχε σχέση µε την εξουσία, είτε σχετιζόταν
µε την κυβέρνηση είτε µε το στρατό είτε µε τα πανεπιστήµια,
ήταν οπωσδήποτε µέχρι ενός σηµείου γελοίο. Και στο βαθµό
που η άρχουσα τάξη πάσχιζε να κυβερνήσει, γινόταν κι αυτή
γελοία. Ο σερ Τζέφρι, ο πατέρας του Κλίφορντ, ήταν εξόχως
γελοίος, καθώς έκοβε τα δέντρα του και ξεδιάλεγε άντρες από
τα ανθρακωρυχεία του, για να τους πετάξει όπως όπως στα πε
δία των µαχών· την ίδια ώρα εκείνος απολάµβανε την ασφάλεια
και τον πατριωτισµό του, αλλά και ξόδευε για τη χώρα του πε
ρισσότερα απ’ όσα είχε.