Ο γιός

J O N E S B O ότι μιλούσε για τη σκύλα, μόνο και μόνο για να καθυστερή­ σει να πει τα υπόλοιπα. «Τέλος πάντων...» Τέλος πάντων. Κοίταξε το τατουάζ που είχε στον άλλο του πήχη. Έναν καθεδρικό ναό με δυο καμπαναριά. Ένα για κάθε ποινή που είχε εκτίσει. Καμιά τους δεν είχε, τέλος πά­ ντων, σχέση με τα τατουάζ του. Ο Ρόβερ είχε φέρει στη λέσχη μοτοσικλετιστών ένα περίστροφο, λαθραία. Τροποποιούσε διάφορα τέτοια στο ιδιωτικό του συνεργείο. Ήταν καλός σ’ αυτά. Υπερβολικά καλός. Tόσο καλός, που στο τέλος η δου­ λειά του έπαψε να περνάει απαρατήρητη και τον τσάκωσαν. Τόσο καλός τέλος πάντων, που, με το που βγήκε την πρώτη φορά από τη φυλακή, τον ψάρεψε ο Νέστωρ με τη μία. Κι έγινε δικός του μέχρι το κόκαλο, μια κι οι άνθρωποι του Νέ­ στορα –εν αντιθέσει με τους μοτοσικλετάδες ή όποιους άλ­ λους ανταγωνιστές– έπρεπε πάντα να ’χουν τα καλύτερα όπλα. Για λίγους μήνες δουλειάς, ο Νέστωρ τον είχε πληρώ­ σει παραπάνω απ’ όσα θα ’βγαζε δουλεύοντας στο συνερ­ γείο μια ολόκληρη ζωή. Αλλά του είχε ζητήσει σε αντάλλαγ­ μα πολλά. Πάρα πολλά. «Κείτονταν στο δασάκι με τα αίματα να τρέχουν. Εκεί, ξαπλωμένη, ακίνητη, να μας κοιτάζει. Η σκύλα τής είχε φάει ένα ολόκληρο κομμάτι απ’ το πρόσωπο, μπορούσες να δεις τα δόντια της». Ο Ρόβερ κάνει μια γκριμάτσα. Έχει φτάσει στο ζουμί της υπόθεσης τώρα. «Ο Νέστωρ μάς είπε πως είχε έρθει η ώρα να πάρουν ένα μάθημα και τα υπόλοιπα κορίτσια, να καταλάβουν τι διακινδύνευαν. Και ότι η Μινσκ δεν είχε πια καμιά αξία, σαν το πρόσωπό της...» Ο Ρόβερ ξεροκατάπιε. «Και μου ζήτησε να το κάνω, να τελειώνω εγώ την υπόθεση. Είπε ότι έτσι θα αποδείκνυα την αφοσίωσή μου, καταλαβαί­ νεις; Είχα πάνω μου ένα Ρούγκερ ΜΚ2, λίγο πειραγμένο. Και ήθελα να το κάνω. Πραγματικά ήθελα. Δεν ήταν αυτό...» Ο Ρόβερ ένιωσε ένα σφίξιμο στον λαιμό. Πόσο συχνά δεν