Γραφικός χαρακτήρας

Η ψυχή στα δόντια Είχα έναν ξάδερφο, τον Γιάννη. Στην πραγματικότητα, τα περισσότερα ξαδέρφια μου λέγονταν Γιάννηδες. Η μάνα είχε πολλά αδέρφια. Τα αρσενικά παιδιά τους πήραν το όνομα του παππού. Καθώς η μάνα ήταν η μικρότερη, τα ξαδέρφια μου οι Γιάννηδες ήταν όλα μεγαλύτερα. Έπαιζα κυνηγητό μ’ έναν από τους Γιάννηδες. Είχαμε πάει επίσκεψη στο σπίτι τους. Φυσικά, ήξερε τα κατατό- πια καλύτερα από μένα. Το σαλόνι όπου ήταν η μάνα με τον πατέρα και τη θεία τη Σία το αποφεύγαμε. Κάποια στιγμή, ο Γιάννης διέσχισε σαν σίφουνας τον διάδρομο κι έκλεισε την πόρτα πίσω του. Σχεδόν αμέσως όμως το μετάνιωσε −ίσως φοβήθηκε μην παγιδευτεί στα αδιέξοδα υπνοδωμάτια− και την ξανάνοιξε. Η μπετούγια με βρήκε στο στόμα. Έτσι όπως έπε- σα πάνω της με φόρα μού έσπασε όλα τα μπροστινά δό- ντια. Δεν θυμάμαι τον πόνο. Ούτε φωνές ούτε κλάματα θυ-